2024-08-28
De broers Jean en Remi Fossat vormen samen met Canek Flores het supertrio Slift. Met Ilion brengt het uit Toulouse afkomstige Slift haar vierde langspeler uit sinds 2018 en haar eerste via Sub Pop Records. Slift maakt overdonderende, heavy spacerock met invloeden uit de hoek van psychedelica, krautrock en sludge, die de ene keer zorgen voor het nodige licht en lucht in de songs en de andere keer zorgen voor een beklemmende duisternis.
Fossat, Fossat en Flores vormen de oerbezetting van een klassiek trio: bas, gitaar, drums (en zang). Door hen zelf aangevuld met synths, piano en vibrafoon. De sound op de plaat wordt verder ingekleurd door gastbijdragen van Etienne Jaumet (saxofoon, synths), Olivier Cussac (synths) en Clemence Lagier (vocals).
Met titelsong en opener ‘Ilion’ legt Slift de lat meteen erg hoog voor zichzelf. Op de machtige opener laat Slift alles horen wat ze muzikaal in zich heeft en vertoont de voordracht van zanger Jean Fossat verwantschap met de maniakale intensiteit van Killing Joke’s Jazz Coleman.
Het meer dan twaalf minuten durende ‘The Words That Have Never Been Heard’ gaat naadloos over in de saxofoon- en synthklanken die het intro vormen van ‘Confluence’.
Deze dromerige instrumentale track vormt daarmee het relatieve rustpunt op het album. De track geeft je als luisteraar bovendien de ruimte om eens goed te luisteren naar de muzikale capaciteiten van het basistrio. Canek Flores is een inventieve en vooral steady drummer, Jean Fossat schiet met zijn gitaar alle kanten op en Remi Fossat is een beest van een bassist en vingervlug bovendien.
Op ‘Weavers’ Weft’ springt vooral de meerstemmige samenzang in het oor: ”All the voices will be heard, all the sorrow and the pain, all the love and all the joy, gathered on the weavers’ weft”. Op ‘The Story That Has Never Been Told’ doet de samenzang zelfs wat folkachtig aan. Clemence Lagier wordt op het bijbehorende tekstvel niet voor niets bedankt voor zijn heavenly vocals.
Als je van lang uitgesponnen nummers houdt, dan zit je bij Slift gebakken. Want alle songs hebben een duur van ten minste acht minuten tot zelfs meer dan twaalf en halve minuut. Alleen afsluiter ‘Enter The Loop’ komt er met vijf minuten en drie seconden bekaaid vanaf.
De lengte van de songs zorgt ervoor dat er genoeg te beleven valt in de nummers, waarin geregeld wordt toegewerkt naar een climax en de topzware stukken worden afgewisseld met rustige passages. Aan dynamiek dus geen gebrek bij Slift. Het is vooral een prestatie dat Slift haar hoge niveau maar liefst 80 minuten (!) weet vol te houden. Daarna hang je als luisteraar wel groggy en uitgeteld in de touwen!
It Dockumer Lokaeltsje - TrumpHet nadeel van in een streektaal zingen is dat je jezelf zeer beperkt wat...
Drop Nineteens - Hard Light Drop Nineteens is een Amerikaanse shoegazeband uit Boston, Massachusetts,...