2024-10-01
Marco Mezquida weet uit ervaring waar de natuur toe in staat is. De op het eiland Menorca geboren pianist en componist zal ook onlangs weer de immense regenbuien hebben meegemaakt. Hij staat op de binnenkant van zijn laatste plaat ten midden van een ravage nadat er een storm heeft gewoed. Nou ja, een Tornado als je de titel van zijn nieuwe album mag geloven. Samen met Masa Kamaguchi (contrabas) en Ramón Prats (drums, percussie) geven zij aan de hand van hun eigen jazzstijl muzikaal invulling aan verschillende onderwerpen. Naast de ‘Tornado’ weten zij ook een onstuimige ‘Taifü (Japanese Typhoon)’ muzikaal gestalte te geven. De ritmesectie brengt de storm teweeg, terwijl de piano van Mezquida de richting ervan bepaalt. Ze brengen zelfs een “Emotional Tornado” ten gehore op ‘I Love You Both’, waar de storm uiteindelijk langzaam gaat liggen.
Het zijn niet alleen natuurverschijnselen die het trio met ons deelt. ‘Pasión’ laat zich beluisteren als droevige begrafenismuziek. Het langzame marstempo dient het melancholische pianospel van Mezquida; met gesloten ogen waan je je te midden van een laatste afscheid. Gelukkig is niet alles zo triest: ‘First Dance’ is een vrolijk nummer, dat ingezet wordt door Kamaguchi. De rechterhand van Mezquida weet de hoge regionen te vinden, waardoor het een opgewekt geheel wordt.
Dat geldt ook voor ‘Fellini’, dat telkens weer terugkeert naar een hele vrolijke reeks hoge tonen. De korte drumsolo geeft een kijkje in hoe ze dit op een podium gestalte geven. Het is samen met ‘Self Portrait’ het beste dat ze laten horen. Hier denk je in eerste instantie dat je in een saloon in een Western belandt bent, maar al snel wordt hierop geïmproviseerd om het refrein later op te pakken.
Het is voornamelijk de piano die de composities leidt. Enkel op ‘Bon Ball Tenim’ wordt deze naar de achtergrond gedrukt. Op ‘Otosan’ gebruikt Mezquida de snaren van de piano om het nummer in te leiden, waarna de langzame aanslagen van de piano het stuk overnemen. Als je de foto in het bijgevoegde boekje bekijkt, zie je ook wel waarom de piano zo bepalend is: Mezquida neemt staand de leiding over zijn trio. Dat is niet storend, aangezien het goede muzikanten zijn, maar op den duur weet je wel wat er komen gaat. Doordat de jazz strak geleidt wordt, wordt het album iets te generiek. Waar je wat meer improvisatie had verwacht, voert nu de degelijkheid de toon. Zo wordt het niet meer dan een prima album.
Trance - Power InfusionSoms worden albums opnieuw uitgebracht in een of andere remaster of remix...
Ziya Tabassian - Remembrances De van oorsprong Iraanse percussionist Ziya Tabassian staat bekend om zijn...