2024-09-24
De in Kyoto geboren, maar in Chicago woonachtige Sen Moritomo, heeft al twee albums op zijn naam staan, Cannonball! [2018] en Sen Morimoto [2020]. Beiden vielen op door hun veelzijdige productie, waar hij laat horen meerdere instrumenten (gitaren, saxofoon, synthesizers) te beheersen en waar hij zijn verschillende zangstijlen etaleert. Zijn muziek is lastig in één hokje te plaatsen: hij begon met jazz tijdens zijn studie, maar later verlegde hij zijn interesse naar hip-hop en speelde hij zelfs in punkbandjes. Je zou zeggen dat het helemaal bij hem past dat hij zijn eigen platenlabel, Sooper Records, heeft. Toch heeft Morimoto moeite hoe om te gaan met de muziekindustrie. Volgens hem zit hij in een zogenaamde “Catch-22” situatie: hij heeft een hekel aan hoe de muziekindustrie in elkaar zit, maar hij heeft die hekel nodig om zijn muziek te maken. Dat hij dan besluit om zijn eigen onafhankelijke platenlabel te laten samengaan met het grotere City Slang om zijn derde album, (Diagnosis) uit te brengen, verbaast dan. Hij probeert het te verklaren in het titelnummer : “This is the diagnosis/It's the catch twenty-two/You'll live a long life doing what you have to do” . Hij weet op ‘Reality’ nog even de muziekindustrie te bekritiseren (“See the value in the person, who you know is currency”).
Los hiervan weet Morimoto ook andere boodschappen te verkondigen. Zo hoopt hij dat liefde alles overwint op het door gitaren gedreven ‘If The Answer Isn’t Love’ ( “Tell me what can we have/But if the answer isn’t love/Then forget that I asked”). Dezelfde gitaren zorgen voor een soepele overgang naar ‘Bad State’. Dit is een heel ritmisch en complex nummer, waar “Can you teach me how to climb?/I keep on falling down to find/ I'm in a bad state” steeds terugkeert. Na dit geweldige begin gaan we over in het tegendraadse ‘St. Peter Blind’. Hij kiest voor een hectische percussie om de chaos van het leven te symboliseren. Zijn boodschap hier is dat alle wetten waar wij naar leven - inclusief godsdienst - en de maatschappelijk normen en waarden door de mens zelf zijn gecreëerd. (“ People just believe in what's convenient/What's the meaning?/What you need is something true”).
Het begint dan op te vallen dat hij zijn stem naar de achtergrond laat gaan en de muziek voor zich laat werken. Deze methodiek werkt het beste op ‘Pressure On The Pulse’, een nummer dat gaat over je eigen redenen te vinden om te leven (“I believe you are the source” ), waarbij de belangrijkste vraag blijft: “When it was real, how did you know?”. Hierna is het meer van hetzelfde, al komt hij nog met twee akoestische nummers, ‘Naive’ en het deels in Japans, deels in Engels gezongen ‘Forsythia’.
Door de verscheidenheid aan stijlen en de zachte zangstijl van Morimoto blijft ‘Diagnosis’ een allegaartje. Dat wil niet zeggen dat het een slecht album is, maar hij zal toch nog even afhankelijk moeten zijn van de muziekindustrie die hem zo tegenstaat om hem de gelegenheid te geven door te breken.
Jamila Woods - Water Made Us Jamila Woods weet op een onopvallende manier haar levensverhaal met ons te...
Hartwin Dhoore - Dance Tunes Vooropgesteld: Uw recensent zal nooit iemand aan de schandpaal nagelen...