2024-09-23
De Amerikaanse schrijver en producer Ian Brennan weet van geen ophouden. Nadat hij vorig jaar Where Water Meets Water: Bird Songs & Lullabies van Sainkho Namtchylak had geproduceerd, verruilde hij Venetië al snel voor Azerbeidzjan. Hier nam hij Thank You For Bringing Me Back To The Sky, The Oldest Voice In The World op, waar enkel lokale zangers, ouder dan honderd jaar, aan deel mochten nemen. Hierna vertrok hij weer met zijn opnameapparatuur naar Botswana om een haast dode taal voor eeuwig vast te leggen. Op Our Language May Be Dying, But Our Voices Remain, weet hij verschillende sjamanen voor zijn microfoon te krijgen die elk een verschillend mantra laat horen. Hun taal, Taa!, is bijzonder: het heeft de meeste klanken (112) ten opzichte van welke taal dan ook. Ter vergelijk: het Engels heeft 44 klanken, terwijl het Nederlands er 40 heeft. In de Taa-taal heeft elke klank een specifieke betekenis, waardoor een gezongen mantra vaak voldoende is om iets goed uit te leggen. Zo is ‘This Is the Land Where I Come From’ nauwelijks 25 seconden lang.
Het album klinkt heel verschillend, met soms hele korte en soms langere nummers. ‘We Have Been Abandoned By The World’, waarbij een beatbox is toegevoegd, klinkt heel wanhopig. ‘Prayer For Food (Miracle Manifestation)’ is dan in weer heel rustig. De fluitende artiest, Shaa, die ook de duimpiano speelt, neemt zijn tijd. Dat terwijl we eerder de oerklanken van Keba, op ‘The Bushmen Are Starving (We’ve Been Made Poor By The Rich)’ in nog geen halve minuut hebben beluisterd.
Wat deze verzameling bijzonder maakt, is dat het niet alleen maar oude zangers betreft die hun overgeleverde volksmuziek laten horen. Toegegeven, er staan veel zangers op van boven de tachtig, zoals Xhase op ‘I Am Lost (The Spirits Guide Me Home)’. Daarentegen is er ook Kagiso van twee-en twintig die een woordenwaterval loslaat op ‘My Culture Is The Most Beautiful‘. De negenentwintig jarige zangers Ntebogang doet een bijzondere bijdrage op ‘Our Ancestors Show The Way’, waar ze zichzelf begeleidt door op metaal te strijken. Gek genoeg klinkt dat beangstigender dan ‘Calling Our Loved Ones Back From The Dead’, waar de duimpiano wederom van zich laat horen.
Brennan verstaat de kunst van het vastleggen van culturen die op sterven na dood zijn. Op dit album weet hij de verschillende klanken van de Taa-taal goed vast te leggen en de ruim 2500 sprekenden een hart onder de riem te steken. Het is geen album om vaak op te zetten, maar wel een mooi document om te bewaren.
Oriane Lacaille - iViV iViV is het debuut van Oriane Lacaille , een Franse zangeres met roots in...
Frett - Nottwo Notttwo is wel een heel aparte titel voor het album van Frett . Niet in de...