2025-01-11
Beluistering van The Chieftains en in het bijzonder de houten dwarsfluit van Matt Molloy, veranderde plotsklaps het leven van Jean-Luc Thomas. De interesse voor de fluit was al lang aanwezig en het talent om het instrument onder de knie te krijgen ontbrak evenmin. Kort na deze ervaring besloot de Fransman om zich te verdiepen in deze muziek door af te reizen naar de bron van die mooie klanken en belandde zodoende in het Ierse graafschap County Clare, tussen allerlei geweldige violisten en fluitisten die in de verschillende pubs een sfeerverhogende rol vervulden en als inspiratie dienden voor getalenteerde musici. Thomas leerde snel en raakte bovendien geïnteresseerd in muziek uit allerlei andere windstreken. Er ontstonden vriendschappen met lokale muzikanten in Brazilië, Niger en India en Jean-Luc pakte zijn invloeden overal mee vandaan om hiermee zijn eigen stijl te ontwikkelen. Steeds meer werd hij zich bewust van de helende werking van muziek die de eenzaamheid wegnam, zoals hij die als kind zo vaak ervaarde.In tegenstelling tot Thomas is Gab Faure een geschoolde muzikant met een iets meer gestructureerd carrièreverloop. Toch toonde ook hij een bovenmatige interesse in muziek uit andere streken. De violist bleek zich snel thuis te voelen in de Bretonse en de Keltische folkmuziek en evenals zijn bevriende collega-muzikant is ook hij van mening dat we met het spelen en genieten van muziek de wereld een beetje mooier kunnen maken.
Hoewel beide muzikanten veel ervaring hebben opgedaan in diverse projecten, genieten zij als het duo Jean-Luc Thomas & Gab Faure toch de meeste bekendheid. Vorig jaar verscheen het album GWIAD dat vanuit het Bretonse dialect verwijst naar verbinding, het resultaat van muzikale evolutie, naar het ineenvlechten van de verhalen en muziek die ons verbinden. Dit alles wil echter nog niet zeggen dat deze muziek toegankelijk is voor een willekeurige luisteraar. Het is belangrijk om de achterliggende gedachten te weten die bij deze traditionele en instrumentale klanken horen, maar probeer niet de taal te begrijpen die deze twee muzikanten met elkaar spreken. Deze taal is vrijwel onnavolgbaar en hoewel het duidelijk is dat de twee een zeer levendige en bruisende sfeer weten te creëren, zijn het juist de rustige passages die het meeste tot de verbeelding spreken. Het duo kan namelijk met hun instrumenten net zo gemakkelijk een overdaad aan melancholie opwekken en daarmee een triest gevoel oproepen. Het merendeel van de negen zelfgeschreven muziekstukken wordt echter in een hoog, dikwijls ongeorganiseerd klinkend, of in ieder geval geïmproviseerd lijkend tempo uitgevoerd.
Technisch begaafd is het zeker maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het geluid van de negen instrumentale composities toch behoorlijk vlak klinkt. Aan energie is geen gebrek, de twee kunnen zich duidelijk verliezen in opzwepende en ook dansbare muziek, maar enige variatie door een uitgebreider instrumentarium was zeer welkom geweest.
Oriane Lacaille - iViV iViV is het debuut van Oriane Lacaille , een Franse zangeres met roots in...
Taa - Our Language May Be Dying, But Our Voices Remain... De Amerikaanse schrijver en producer Ian Brennan weet van geen ophouden....