2007-10-07
Rairbirds zijn na een lange periode rondgevlogen te hebben in het clubcircuit zich toe gaan leggen op de release van 1. Deze nieuwe combinatiehelden aan het firmament hebben het meest weg van een intellectuele variant van Prodigy. Dat wil zeggen: Prodigy, bijgestaan door Jeff Buckley-vocalen, afgewisseld door BeeGee-70s riedeltjes. (Op sommige andere nummers horen we een geluid dat meer in de buurt komt van Daft Punk, afgewisseld door Mika, maar dit is een uitzondering.) Halverwege gaat men soms nog even op de koffie bij Massive Attack. De monotome, pseudopoetische, pseudofilosofische teksten worden met verve gebracht als the next big thing.Het klinkt allemaal ongelofelijk en dat is het ook. De losse muziekkleden zijn met losse steken aan elkaar gezet. De naden zijn nog zichtbaar. Daardoor is het niet dansbaar en is het tegelijk geen luistermuziek. Denk je je lichaam net los gedanst te hebben, valt de Rairbird weer stil om over te gaan op een andere muziekstroming. Het irritantste aan de plaat zijn toch wel de stiltes opgevuld door een dynamische, opbouwende beat, die bij nader inzien toch niet zo dynamisch en opbouwend blijkt. Het langzaam opbouwen van een spanning, waar groepen als Faithless en Prodigy zo goed in zijn, wordt hier nagedaan zonder succes. Het is als het staren naar een vissenkom en het wachten op actie. Het allerdiepste dieptepunt is toch wel 'Tigerag'. Een bigband-nummer met playmobilbeats. Het lijkt alsof de bigband nog in de studio staat, Rairbirds pizza aan het eten zijn, maar bij het verlaten van de studio nog even op “demo” hebben getoetst.
Verder is de productie is in één woord Ruk, met een grote R. Het ingehuurde Slovaakse orkest klonk in de studio waarschijnlijk geweldig, maar wordt door de wringmachine gehaald dankzij deze productie. De beats zijn om te huilen zo afwezig. Zelfs na het maximaal boosten van mijn bas klonk het nog als ‘My-first-Sony’. Goedkope discosynthesizers maken het geluid elektronischer en nog meer fake dan het al was. Ik zou Rairbirds dan ook willen oproepen om hun muziekinstrumenten aan de wilgen te hangen. Laten we het bij ‘1’ houden.
Riverside (PL) - Rapid Eye MovementHet Poolse Riverside is in de progscene geen onbekende naam meer. Met...
Allan Muller - Resting My Case Bij de liefhebbers van de Belgische muziekscène zal er waarschijnlijk een...