2024-09-26
Jane Weaver loopt al weer een tijdje mee. De inmiddels 52-jarige zangeres begon haar carrière in de britpopband Kill Laura, waarna ze ook nog een tijdje in het door haarzelf opgerichte Misty Dixon participeerde, maar het meeste succes weet Weaver met haar solowerk, waarmee ze in 2002 aanvangt, te vergaren al blijft de hoeveelheid succes bescheiden. De Engelse zangeres krijgt goede kritieken en de kenners weten haar muziek te waarderen, maar tot een echt grote doorbraak wil het maar niet komen. Mogelijk dat haar mix van elektronica, folk en dreampop net even te alternatief is voor het grote publiek.Love In Constant Spectacle is maar liefst het twaalfde studioalbum van Jane Weaver en laat niets nieuw horen, maar ook nu ligt de lat hoog en horen we Weaver in de grote vorm die we van haar kennen. Om toch nog ergens een kleine doorbraak te forceren heeft ze de hulp van producer John Parish, bekend van zijn werk met PJ Harvey en Aldous Harding, ingeroepen.
De tien liedjes op Love In Constant Spectacle zijn ook nu weer van hoog niveau en vooral afwisselend. Zo kan het gebeuren dat een verstild folkliedje(‘Motif’) hand in hand gaat met het mysterieuze ‘The Axis And The Seed’ dat sterk leunt op een repeterend basloopje en waarop Weaver klinkt als een Frans zuchtmeisje. De spannende elektronica zorgt hier voor de suspense. Een echt hoogtepunt!
‘Happiness In Proximity’ is sterk psychedelisch en lijkt vooral beïnvloed door de psychedelica van pakweg vijftig jaar geleden, maar dan wel op een jazzy ritme. Een ander onbetwist hoogtepunt is ‘Univers’ dat we misschien wel het meest toegankelijke nummer op dit album mogen nomen; de op haar eigen fouten reflecterende Weaver zingt prachtig op een rustig kabbelend bedje en brengt in de refreinen het tempo en de emoties flink omhoog. Opvallend is het fraaie tokkelende gitaarspel van Joel Nicholson.
Love In Constant Spectacle is wederom een sterk album van Jane Weaver dat ook nu waarschijnlijk niet bij het grote publiek gaat doordringen, daarvoor is te muziek te alternatief en te introvert. Dit neemt echter niet weg dat ook dit album weer vol staat met pareltjes. Laten wij er dan maar gewoon van genieten.
Gruff Rhys - Sadness Sets Me FreeNaast zijn solowerk en diverse projecten (waaronder Neon Neon) is Gruff Rhys...
Bas Jan - Back To The Swamp Best wel een aparte naam voor een band ; Bas Jan , waarbij je ogenblikkelijk...