2024-09-27
Net op het moment wanneer je als verwende en arrogante recensent denkt alles wel eens gehoord te hebben krijg je 6Exhance op je bordje geschoven. Wat het Belgische drietal voor ons in petto heeft op haar eerste langspeler Et In Cacophonia Ego is iets wat je zelden tegenkomt. De drie heren toveren ons een vorm van extreme metal voor waarbij behalve voor de standaard instrumenten een nogal prominente rol is weggelegd voor de saxofoon. In de meegeleverde promotiefolder die het album begeleidt wordt gesproken over een mix van mathcore, free jazz en progressieve elementen. Laten we het voor het gemak maar avantgarde metal noemen. De enige bands die ondergetekende kan bedenken als vergelijkingsmateriaal zijn Shining (de Noorse versie), Imperial Triumphant en in iets mindere mate Cynic. Bands die al net zo gretig buiten de lijntjes kleuren.Wanneer je als band zo je nek durft uit te steken dan heb je bij uw recensent al een stevig streepje voor. Toegegeven, het is geen makkelijke kost wat Peter Verdonck (saxofoon en screams), David Jean’s Nokerman (gitaar en bass effects) en Kjell de Raes (drums) ons voorschotelen, maar het is weer eens iets anders. De zeven composities zijn grotendeels instrumentaal, al laat peter Verdonck zo hier en daar zijn schreeuw even horen, in het ene nummer wat prominenter (‘Sourdre’) dan in de andere songs.
Voor alle songs geldt dat ze werkelijk alle kanten op stuiteren in tempo en maatsoorten. Zo hoor je de ene keer Meshuggah-achtige mathmetal en vervolgens heb je, wanneer je de riffs wegdenkt, het idee in een louche jazzclub te zijn beland. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat je na afloop van de 34 minuten echt niet meer weet wat je nu gehoord hebt en had het album net zo goed uit één lang nummer kunnen bestaan. Het is echter wel leuk om te horen wat Verdonck allemaal met zijn saxofoon uithaalt en vergeet daarbij dan niet hoe machinaal strak Nokerman zijn riffs neerzet en om dan maar niet te spreken over ‘octopus’ Kjell de Raes die zo te horen al zijn acht armen en benen nodig heeft om de boel aan elkaar te timmeren.
Meest opvallende nummer en ‘rustpuntje’ tussen alle drukheid is ‘Minauder’ dat helemaal uit een soort drone bestaat. Zoiets als Sunn O))), maar dan iets zenuwachtiger. Alles bij elkaar maakt het van Et In Cacophonia Ego (Latijn voor ‘En ik zit in kakafonie’) een kakofonisch werkstuk waar je flink je tanden op stuk kan bijten, maar dat door zijn originaliteit leuk is om naar te luisteren. Iets meer dan half uur is dan wel weer lang genoeg en dan wordt het langzaamaan weer tijd voor je dwangbuisje.
Malevolent - Malevolent Malevolent is een nieuwe, uit België afkomstige symfonische metalband. De...
Mean To You - What We Could Have Been Een tweetal jaren kregen we te maken met de wederopstanding van Mean To You...