2025-03-10
Marnix Dorrestein (vooral gitaar) en Willem Wits (vooral drums) vormen al sinds hun middelbareschooltijd een indiepopduo. Op de albumhoes lijken beide mannen vrij jong, maar dit is bedrieglijk; ze zijn al vele jaren actief in de muziekindustrie. Dorrestein is docent aan het conservatorium van Amsterdam en werkt veel samen met Herman van Veen, wat hem een gouden plaat opleverde voor Kersvers [2014]. Hij ontving een Edison voor het album Hush, waarop hij samen met Nora Fischer 17e-eeuwse klassieke muziek in een modern jasje stak. Wits is voornamelijk filmmaker. Hij schrijft voor en speelt in verschillende kinderprogramma’s, waaronder Sekszusjes (VPRO/Senf). Zijn solomuziek is vaak onderdeel van het theatercollectief Boys Won’t Be Boys. Het album No Work All Play is hun derde werk samen als Ciao Lucifer. Het laat opnieuw een aanstekelijke, vrolijke muziekmix horen. Stilzitten is er niet bij: zodra het ene nummer afgelopen is begint het volgende alweer. Liefhebbers van bands zoals Years & Years en Half۰Alive horen veel herkenbare muziek en af en toe hoor je ook Rex Orange County terugkomen (‘Clean Sheets’). Muzikaal gezien steekt het album dan ook goed in elkaar.
Helaas geldt dat niet voor de teksten. Het is iets te simpel: als het maar rijmt is het wel goed, moet de gedachte zijn geweest. Dat levert tenenkrommende momenten op. Zo wordt er op ‘She’s Got The Sass’ het volgende gezongen: “Why does it have to be so damn hard?/Why do we have to be apart?/what is happening in my heart?”. Eerder hadden ze de luisteraar al op ‘In The Mood’ het eenvoudige “You are hot and you are cold/You do not do what you are told/If I may be so bold/ I am about to explode” laten horen. Heren dertigers – dan kan toch beter?
Er zijn twee positieve uitschieters. De langzame bossanova van ‘Why Do I Care?’ vertelt over ons consumptiegedrag en de invloed daarvan op het milieu “Why do I care? / When everything we do is adding fuel to the flames (…) When nothing ever changes in a meaningful way / It is insane.” Afsluiter ‘For Real’, een nummer dat zij in hun begintijd (2016) hebben geschreven, is het absolute hoogtepunt van het album. Het is een jamsessie die hun concertoptredens nog meer energie zal geven. Vooral de korte langzame stukjes, die worden opgevolgd door een opzwepend ritme zal het publiek een extra impuls geven.
Als je lekker uit je dak wilt gaan zonder al teveel poespas, dan ben je bij Ciao Lucifer aan het juiste adres. Verwacht geen sterke teksten; dit tweetal moet het van hun muziek hebben. Ze zullen met hun aanstekelijke ritmes menig zaal doen ontvlammen. Ondanks dat het hen niet ontbreekt aan muzikaliteit en diversiteit is dit niet een album dat je vaak zult opzetten.
Gordan - GordanHet Duitse Glitterbeat label, onderdeel van Glitterhouse Records, is...
Public Service Broadcasting - The Last Flight De Britse band Public Service Broadcasting weet menselijke prestaties op...