2007-09-15
“Many of my songs explore the relationship between the conscious, subconscious and one’s physical environment” schrijft Nick Talbot, frontman van Gravenhurst over zijn eigen songs. Van valse bescheidenheid kunnen we Talbot in ieder geval niet betichten, maar enige argwaan wordt wel opgeroepen door dergelijk statements voorafgaand aan een nieuwe release te poneren. Geïnspireerd door literaire duizendpoot William Burroughs en met name zijn roman The Western Lands, niet toevallig ook de titel van het laatste album van Gravenhurst, banen Talbot en band zich een weg door een tiental bij vlagen feeërieke songs. Het resultaat is een album dat nooit volledig wil overtuigen en de pretenties daarmee niet helemaal waar kan maken.Gravenhurst opereert vanuit industriestad Bristol en is gevormd rond het brein Nick Talbot. De inbreng van de overige muzikanten is eigenlijk minimaal. Het vorige album Fires In Distant Buildings varieerde van indierock tot noise en op doorbraakalbum, Flashlight Seasons was het nog donkere en akoestische singer/songwriter pop waarmee Gravenhurst opzien baarde. De muziek op Western Lands is veel meer uitgesponnen en veel weidser dan op eerdere albums. Voortkabbelend elektrisch gitaargetokkel bepaalt de sfeer op The Western Lands en de nummers worden ieder keer veelbelovend opgebouwd, maar komen nergens tot een climax. Konden de meeste songs op Flashlight Seasons beklijven door hun simpelheid en de songs op Fires In Distant Buildings door hun dreiging en uitbarstingen, op The Western Lands is Gravenhurst te veel zoekende naar iets wat maar niet gevonden wordt.
‘Farewell, Farewell’ (origineel van Fairport Convention) en ‘She Dances’ zijn zo’n nummers waarin de elektronica duidelijk aanwezig is en die maar niet willen doordringen, doordat het te gezocht klinkt. Echter blijven ook op The Western Lands een aantal nummers overeind, zoals ‘Hourglass’ en ook ‘Grand Union Canal’ en het is niet toevallig dat dit de nummers zijn waarbij Talbot het minst moeilijk doet. Echt toegankelijk is het nooit, maar de weids uitgesponnen gitaarstukken, zoals op ‘Grand Union Canal’, maken The Western Lands bij vlagen zeer interessant. Ook het uitstapje richting freefolk in ‘Song Among The Pine’ (denk aan Espers) blijkt de moeite waard te zijn.
Je bent na de eerste paar nummers misschien geneigd The Western Lands af te schrijven, echter worden de beste nummers voor het tweede deel van het album bewaard. Talbot zweeft weliswaar nog ergens tussen het bewustzijn, onderbewustzijn en fysieke omgeving van zijn eigen sprookjeswereld, toch weet hij op sommige momenten de juiste snaar te raken. Soms refererend aan Sigur Ros, een andere keer aan Jeff Buckley, altijd blijft Talbot een eigenzinnig talent dat op The Western Lands af en toe zich verliest in te zijn eigen zoektocht, maar net zo vaak zich ook profileert als prima singer/songwriter.
Fog - Ditherer Ditherer is alweer het vierde album van Fog , maar tegelijkertid is het...
Electric Eel Shock - Transworld Ultra Rock Electric Eel Shock , voor zij die deze band wel eens live hebben mogen...