Metz - Up On Gravity Hill Recensie op Podiuminfo

2025-03-04 Uit Ottawa, Canada komt de band METZ. Zanger Alex Edkins heeft gezegd dat punkrock het hart van de groep is, maar op hun vijfde album Up On Gravity Hill lijkt dat te zijn ingeruild voor een stoner-geluid.

Opener ‘No Reservation / Love Comes Crashing’ is een zes en een half minuut durende opener die aandoet als een ouderwetse ouverture. Het zet de toon van de plaat en je weet direct goed wat je in het komende half uur gaat krijgen.

Het nummer ‘99’, waarin de titel even zo veel wordt gezongen, voelt als een filler, en dat is jammer. Als refrein van een langer nummer had het vermoedelijk veel meer potentie gehad, maar nu blijft het bij een korte introductie waarna de titel als een herhalend mantra wordt gepresenteerd.

In ‘Wound Tight’ zijn er een paar subtiele, maar fraaie maatwisselingen te horen. Iets dat op meerdere nummers te horen is en zorgt dat het niet saai en eentonig wordt.

Stonerrock heeft als nadeel dat het na een tijd veel op elkaar gaat lijken. Als je het fantastische album Songs For The Deaf van Queens Of The Stone Age als ijkpunt neemt, heb je een behoorlijk compleet beeld van het genre en Up On Gravity Hill is daar qua geluid duidelijk in terug te vinden. Dit uit zich in volle prominente drums en een muur van gitaren die wordt tegengehouden door krachtige zang. Dit geldt met name voor nummers als ‘Entwined’ en ‘Never Still Again’, waar die laatste het gevoel van een wals heeft, wat altijd een mooie afwisseling geeft in het vierkwartsmaatgeweld van de rockmuziek.

Een gravity hill is een optische illusie in een landschap, waardoor het lijkt alsof een weg omhoog loopt, terwijl deze vrijwel vlak is. Er op staan suggereert meer beweging dan er feitelijk is. Dat is ook van toepassing op Up On Gravity Hill. Er zitten wel degelijk goede elementen in het album, maar ieder nummer voelt een beetje als een herhaling van zetten. Qua productie zit het goed in elkaar. Het geluid is vol, maar niet vermoeiend. De luisterervaring is helemaal niet vervelend, zeker niet voor liefhebbers van het genre. Toch voelt het alsof er meer in had gezeten wanneer bepaalde ideeën anders of verder waren uitgewerkt, met wellicht hier en daar een afslag naar een ander genre. Op die manier zou het omhoog rijden op de heuvel meer worden dan een illusie.

Recensent:Gijsbert Ambachtsheer Artiest:Metz Label:Subpop