2024-12-14
Een recensie schrijven over Tramhaus zonder het woord postpunk te laten vallen is onbegonnen werk, hoe veelzeggend en nietszeggend de term ook klinkt. Postpunk is tegenwoordig (weer) hip en een vergaarbak voor allerhande muziekstijlen die ook maar een beetje rieken naar het alternatieve geluid van eind jaren zeventig en de eerste helft van de jaren tachtig. Het ironische is dat de term postpunk in haar hoogtijdagen nauwelijks werd gebruikt. Er werd eerder gesproken over new wave en uiteenlopende substromingen als dark wave, gothic, death rock, new romantic en synthpop.
Natuurlijk zijn er duidelijke lijnen te trekken tussen Tramhaus en de eerste generatie postpunkbands. Maar Tramhaus is ook heel erg van nu. Tramhaus maakt hoekige rockmuziek dat vooral opzwepend, opruiend en dansbaar is. De prominente gitaar- en baslijnen en de (praat)zang van frontman Lukas Jansen bepalen het geluid, dynamiek doet de rest.
Wie kent ze inmiddels niet, de aanstekelijke anthems ‘I Don’t Sweat’ en ‘Make It Happen’ waar Tramhaus haar reputatie mee opbouwde. Na een paar singles, een EP en wat cassettes was het alleen nog wachten op de eerste langspeler. En die is er sinds september ook: The First Exit.
The First Exit (Subroutine Records) is verkrijgbaar op CD, vinyl en uiteraard digitaal en bevat negen nieuwe tracks die niet veel voor elkaar onder doen. Het kwaliteitsstempel van Tramhaus hebben ze allemaal. Maar of er weer een anthem op staat als ‘I Don’t Sweat’ of ‘Make It Happen’ is de vraag.
‘Once Again’, met eigenwijs, jengelend gitaarlijntje, komt daar het dichtst bij in de buurt en laat Tramhaus in topvorm horen. Maar de punky plaatopener ‘The Cause’ met aanstekelijk koortje (”You’re sick, you’re sick boy!”) mag ook niet onvermeld blijven. Verder valt het fraai voortslepende ‘Worthwhile’ op. Met prachtig gitaarwerk en donkere grafstem neigt dit nummer het meeste naar de dark wave van begin jaren tachtig.
Of The First Exit daarmee het meesterwerk is wat Tramhaus in zich heeft, weten we wellicht pas over een poosje. Daar zijn nog wat extra luisterbeurten en wat gezweet op de dansvloer voor nodig.
Bij een laatste bestudering van het artwork dwalen de gedachten toch onbedoeld af richting eind jaren zeventig. De blauwe lucht en de witte wolken op de hoes roepen de albumcover van Disguise In Love van (post)punkpoëet John Cooper Clarke in herinnering. En was dat album geen productie van de legendarische Martin Hannett? Dan is de cirkel toch weer rond!
King of the World - Get Up, Get Down & Get With ItHet idee om de band op te richten stamt al uit 2011 en er hebben sinds het...
Crossbone Skully - Evil World Machine Ergens eind 2022 kwam het nummer ‘Evil World Machine’ van Crossbone Skully...