2025-02-25
De verwachtingen van een tweede plaat zijn altijd hoog, maar misschien zijn ze nog wel hoger als het een nieuw album van superduo Oláfur Arnalds en Janus Rasmussen betreft. Ooit begonnen de twee IJslandse muzikanten als collega’s, vervolgens groeide dit uit tot een vriendschap en een muzikale samenwerking als Kiasmos. Toen het titelloze debuut uitkwam in 2014, waren de verwachtingen hoog en werd het album goed ontvangen door de critici. De elektronische beats van Rasmussen vulden de neoklassieke composities van Arnalds perfect aan en er werd een sfeer gecreëerd die aan alle kanten het uitgestrekte karakter van IJsland ademde. Als het debuut van dusdanige kwaliteit is, is men vaak wel bereid om even op een vervolg te wachten. Mits dit vervolg van dezelfde kwaliteit is natuurlijk. Het is echter de vraag of dat hier het geval is.Ruim tien jaar na het debuut is het dus tijd voor album nummer twee. Een tweede album in tien jaar tijd klinkt haast of we te maken hebben met parttime muzikanten, zij het niet dat Arnalds in de tussentijd zo’n zeven soundtracks voor films wist af te leveren. Uiteindelijk besluit het duo om weer samen te komen als Kiasmos, en ook weer te klinken als Kiasmos. Dit laatste kan zowel een compliment als een belediging zijn. Op Kiasmos was weliswaar geen sprake van een verfrissende sound, interessant klonk het zeker wel. Ook op II wordt op deze sound voortgeborduurd: wederom ligt de basis voor de melodieën bij Arnalds met zijn pianoklanken die Rasmussen vervolgens fijn omlijst met ambient beats. Het duo bouwt ieder nummer secuur op, om het vervolgens weer weg te laten ebben, terwijl het dromerige karakter blijft. En terwijl alle songtitels uit slechts één woord bestaan, zoals ‘Sworn’, ‘Sailed’ of ‘Flown’, kan je met veel meer verschillende woorden de sfeer in de tracks beschrijven waarbij scenisch iedere keer weer een toepasselijke term lijkt te zijn. ‘
Je hoort het ruige landschap, de ijzige wind en de grijze luchten. Hier volledig van afwijken zou niet logisch zijn op album nummer twee, maar alweer uitgestrekte landschappen laten horen, voelt als een trucje dat herhaald wordt. Wederom geeft het duo je, net als op het debuutalbum, alle ruimte om weg te dromen. Ze hebben de lat hoog weten te leggen met hun debuut, maar weten deze lat met II helaas niet meer te raken. Een vleugje ‘Northern Lights’ zou hier wel fijn zijn geweest om weer even te boeien, de volledige aandacht van de luisteraar op te eisen en niet te worden gedegradeerd tot achtergrondplaat.
Faye Webster - Underdressed At The SymphonyMet zeven miljoen maandelijkse luisteraars op Spotify is Faye Webster een...
Tramhaus - The First Exit Een recensie schrijven over Tramhaus zonder het woord postpunk te laten...