2025-01-27
Driemaal is scheepsrecht? Lukt het zangeres/gitarist Lottie Pendlebury, bassist Holly Mullineaux en drummer Rosy Jones (oftewel Goat Girl) het passende geluid te vinden op hun derde album? Hun debuutalbum Goat Girl [2018] stond vol met ambitieuze bluesy post-punk terwijl zij drie jaar later met de opvolger On All Fours kozen voor synthesizer gedreven art-rock. Beide albums hadden hun goede momenten, maar niet alles kwam even goed uit de verf. Below The Waste klinkt wat psychedelischer zonder dat hun hang naar experimenteren teniet wordt gedaan. Daarbij weten ze naast muzikaal innoveren, hun demonen van zich af te zingen. Er is nogal wat gebeurd met de band. Gitarist Ellie Rose Davis stapte op nadat zij werd gediagnostiseerd met een vorm van leukemie. Van het overgebleven drietal vocht Mullineaux haar eigen strijd tegen huiselijk geweld en Jones tegen haar drugsverslaving. Dit laatste komt meerdere keren terug op het album. Zo horen we op de emotionele nummers ‘Take It Away’ en ‘Words Fell Out’ hoe twee bandleden met lede ogen moesten toezien hoe hun drummer bijna ten onder ging (“I would speak to empty eyes, we’d converse a lot, tell each other what’s been going on” ). Op het a-typische ‘TCNC’ (“Take Care Not Crack”) wordt het thema onder heftige beats nogmaals onderstreept.
Toch zijn het de nummers waar zij een nieuw geluid proberen te creëren die het meest blijven hangen. Op ‘Ride Around’ probeert Pendlebury met verschillende handgrepen en aanslagen een pakkend geluid te vinden. Het resulteert uiteindelijk in een akkoord dat maar blijft resoneren. Op ‘Perhaps’ zijn het de klanken van de Taishōgoto (een Japans instrument dat ook bekend staat als de Nagoya harp) die blijven intrigeren wanneer er gezongen wordt over “Cash machines in overflow / All the parks are left to grow / From the seeds / We have sown” .
De nummers die wat meer uitgewerkt lijken, maken over het algemeen minder indruk. ‘Where’s Ur <3’, dat zij schreven om geld in te zamelen om hun favoriete podium Sister Midnight te behouden, duurt te lang en verliest daardoor enig impact. Datzelfde geldt ook voor ‘Motorway’ en ‘Pretty Faces’ die beiden tergend lang worden uitgespeeld. ‘Tonight’ daarentegen maakt veel goed. Het intieme ongemakkelijke gitaarspel, waarbij haast onhoorbaar op wordt gezongen weet je volledig in te pakken. Als uiteindelijk de simpele bastonen en viool op hun plaats vallen en je een koe hoort loeien, verlang je naar je eigen plekje in de natuur. Prachtig!
Ondanks alle persoonlijke perikelen weet dit trio de luisteraar her en der te raken. Geluidstechnicus en co-producer John “Spud” Murphy (Lankum, Black Midi) doet zijn best om de experimenterende dames in het gareel te houden, maar slaagt daar niet altijd in. Toch mag hij blij zijn met het resultaat: niet eerder klonk Goat Girl zo goed. Je vraagt je alleen af, of zij ooit consistent genoeg zullen worden om een plaat te maken die de aandacht blijft vasthouden. Viermaal is scheepsrecht?
Tindersticks - Soft TissueEr zijn van die bands die zichzelf niet graag in de schijnwerpers zetten. Dat...
Cassandra Jenkins - My Light, My Destroyer Lees de recensie, zet het album op en je bent helemaal gegrepen. Dit gebeurde...