2025-01-31
Er zijn van die bands die zichzelf niet graag in de schijnwerpers zetten. Dat geldt ook voor de Britse band Tindersticks, die zijn veertiende album in ruim dertig jaar zonder enige poeha uitbracht. Na het experimentele Distractions uit 2021, komen Neil Fraser (gitaar), Dan McKinna (bass, piano, strijkers), Earl Harvin (drums), David Boulter (orgel, piano) en Stuart Staples (zang, gitaar) met een album dat de luisteraar terugbrengt naar hun begintijd, waar soul en jazz overheersten. Op Soft Tissue zijn het de blazers die een hoofdrol opeisen op een album dat tot het beste uit hun oeuvre mag worden gerekend.Uiteraard zijn ook hier weer nauwgezette uitgesponnen melodieën te beluisteren, waar langzaam korte teksten overheen worden gezongen. Het lijkt wel of deze nog beter werken dan voorheen. De door triphopbeats gedomineerde opener ‘New World’ werkt verslavend door het steeds terugkerende ”I won’t let love become my weakness”. Het wordt een opmaat voor andere nummers op het album. Op ‘Always A Stranger’ bijvoorbeeld horen we Staples keer op keer ‘croonen’: “My love is in flames / And I’m always a stranger”. Mede door de gevoelig gespeelde trompet van Terry Edwards en de bijpassende strijkarrangement van Dan McKinna is dit het beste nummer op het album.
Dat zegt niets over de overige composities. Wanneer je het tergend langzame ‘The Secret Of Breathing’ beluisterd met de zin “Tell me the secret of believing, of staying and not leaving. Some days, they ain’t worth living”, of het langzaam op gang komende ‘Turned My Back’ (“turned my back and struck out on my own”) dan zijn deze ook even mooi. Dan hebben we het nog niet eens gehad over de bossanovaklanken van ‘Nancy’ met de huiveringwekkende tekst “Your silence is worse than what you might say”. Of wat dacht je van de onderkoelde funk van ‘Don’t Walk, Run’, waar de pinnige drums van Harvin de bas van McKinna doorsnijdt.
Het vijftal, dat in 2008 na een vijfjarige stilte met een kleinere bezetting verderging, heeft niet eerder zo mooi geklonken. Met ondersteuning van zangeres Gina Foster weten zij met strijkers, blazers en elektronica acht sterke nummers neer te zetten die allen de tand des tijds zullen doorstaan. Zij lieten vorig jaar al in Tivoli-Vredenburg met een kleine bezetting horen hoe dit nieuwe materiaal moeiteloos past in hun bestaande oeuvre. In maart van dit jaar hebben zij Carré voor zichzelf en nemen zij blazers mee. Dan moet het nog geweldiger klinken. Dat zij in weinig eindejaarslijstjes voorkomen zal een ieder verbazen die dit album meerdere keren heeft beluisterd. Misschien moet iemand eens de schijnwerper op hen gaan richten.
The Day - The Kids Are Alright The Day is een duo bestaande uit de Nederlandse zangeres Laura Loeters en...
Goat Girl - Below The Waste Driemaal is scheepsrecht? Lukt het zangeres/gitarist Lottie Pendlebury,...