2025-01-11
Op 27 december mocht John Watts zeventig kaarsjes uitblazen, maar voor de voorman en enige vaste lid van Fischer-Z is het nog lang geen tijd voor pensioen. Sterker nog, de Engelsman houdt er nog steeds een stevig werktempo op na. Zeer regelmatig staat hij nog op de planken met afwisselend zijn band en als ‘Fischer- Z solo’, waarbij hij zijn shows altijd kruidt met anekdotes, voorzien van de nodige humor op een manier waarop alleen een Engelsman patent heeft. Zijn albums hebben allang niet meer die venijnigheid die de eerste drie albums van Fischer-Z en ook zijn eerste twee soloalbums kenmerkten. Desondanks weet de man altijd wel weer goede songs te schrijven. Dat de urgentie er niet altijd is hoor je er af en toe wel aan af. Maar is dat erg? Nee, want Watts heeft er nog zichtbaar en hoorbaar plezier in.
Triptych (drieluik) is, als we goed geteld hebben, het veertiende album van Fischer-Z en als we daar de soloalbums van Watts bij optellen komen we aan pakweg vijfentwintig albums die de sympathieke Engelsman met de kenmerkende, snerende stem bij elkaar gepend heeft. Het drieluik waarnaar de titel verwijst slaat op de teksten die handelen over ”Love, Power and People”
Hoewel er ook op dit album geen instant hits van het kaliber ‘So Long’ of ‘The Worker’ te horen zijn blijkt ook dat Triptych weer een aantal pareltjes bevat die na een aantal draaibeurten beginnen te leven. Watts heeft ook nog wel wat muzikanten uitgenodigd, maar uiteraard speelt hij zelf gitaar en keyboards. Leuk is ook dat zijn dochter Leila Watts op de achtergrond regelmatig meezingt. Haar zachte stem is een mooie tegenhanger van Watts’ sneer en vooral in het door een voortjakkerend orgeltje gedomineerde ‘Still On The Train’ klinkt het werkelijk Goddelijk.
Het album begint met een kort reggae-achtig liedje getiteld ‘Nefertete’ Het is Watts’ lofzang op een bloedmooie vrouw die hem totaal aan de grond genageld zet. In het daaropvolgende ‘Amoral Vacuum’ citeert Watts met het basloopje uit eigen werk (‘Song And Dance Brigade’). Blijkbaar was Watts tijdens het schrijfproces vaak in een romantische bui, want met ‘This Woman And I’ beschrijft hij zijn relatie met een gevaarlijk mooie vrouw die hem totaal inpakte. Muzikaal horen we hier wel wat terug van Fischer-Z uit de beginjaren. Halverwege het album beschouwt Watts het leven en relaties met twee relaxte liedjes die overigens prima te pruimen zijn.
De liefde is ook in het rustige rockliedje ‘Man Man Man’ weer flink aanwezig. In ‘Berta’ kennen we Watts weer, waarin hij in dit korte drone-liedje even flink van leer trekt tegen het onrecht in de wereld, corruptie en de manier zoals we met het milieu omgaan. Het album eindigt met het dreigend klinkende ‘Blue Sound, wat een prachtig slotakkoord is van een prima plaat. Triptych is een album dat even tijd nodig heeft om te landen, maar het is wederom een prima toevoeging aan het rijke oeuvre van John Watts en zijn Fischer-Z.
King of the World - Get Up, Get Down & Get With ItHet idee om de band op te richten stamt al uit 2011 en er hebben sinds het...
Cassandra Jenkins - My Light, My Destroyer Lees de recensie, zet het album op en je bent helemaal gegrepen. Dit gebeurde...