2024-12-09
Het idee om de band op te richten stamt al uit 2011 en er hebben sinds het ontstaan enkele ingrijpende wijzigingen in de bezetting plaatsgevonden maar in 2024 is King Of The World nog altijd een betrouwbare naam gebleken voor iedereen die de blues in Nederland, en ook daarbuiten, een warm hart toedraagt. Zo kreeg de band in Duitsland zelfs eens het predicaat 'koninklijk' opgespeld en worden de verrichtingen van de band door onze Zuiderburen eveneens nauwlettend gevolgd. Onlangs verscheen Get Up, Get Down & Get With It, alweer het zevende album van de band en daarmee de opvolger van Royal Ten dat, zoals de titel aangeeft, in het teken stond van het tienjarige bestaan. Veel tijd om stil te staan bij dit heuglijke feit werd er niet gegund. Na een oneerlijke strijd met die verschrikkelijke rotziekte moest vorig jaar namelijk toch nog enigszins abrupt afscheid worden genomen van de sympathieke Arjan van Dijk, de geluidskunstenaar die er vanaf het begin al bij was en daarom ook wel als vijfde bandlid werd beschouwd. De band moest verder en besloten werd om het nieuwe album aan hem op te dragen.Naast de optredens onder eigen naam en het werk in de studio aan nieuw materiaal is er de afgelopen periode ook weer samengewerkt met andere artiesten. Wie de band al langer volgt weet dat er vrijwel altijd een beroep kan worden gedaan op de hand- en spandiensten van deze muzikanten. Al ver voor de oprichting van King of the World maakten artiesten als Kid Ramos, Snowy White, Harry Muskee en Matt Schofield graag gebruik van hun diensten. Nog niet heel lang geleden stond Matt Schofield wederom met een deel van de band, onder de naam Kings Rhythm Crew, op het podium tijdens Culemborg Blues. Tussen Schofield en King of the World is in de loop der jaren een fijne vriendschap ontstaan en niet heel toevallig is de naam Schofield terug te vinden op het nieuwe album. Op maar liefst twee van de tien tracks zijn de fijne gitaarlicks te horen van de Brit die bovendien zijn partner Christine Tambakis heeft meegenomen voor vocale bijdragen. Zo verzorgt zij een alleraardigste vertolking van 'Black Coffee' dat al vaker is uitgevoerd maar waarvan het origineel afkomstig is van Tina Turner. Op de klassieker 'Mama He Treats Your Daughter Mean' horen we haar stevig tekeer gaan terwijl manlief met groovend uptempo gitaarwerk het duel opzoekt met Stef Delbaere en Govert van der Kolm weer eens laat horen waarom hij al jarenlang enorm gewaardeerd wordt als toetsenist. Wie zich in de Lage Landen graag eens op het Gospel-pad begeeft komt automatisch bij hem terecht en wanneer daarbij een hoofdrol is weggelegd voor Tambakis dan blijkt dat een uitermate geslaagde combinatie te zijn.
Allemaal leuk en aardig die gastbijdragen en interessante uitvoeringen van andermans materiaal, maar dat King of the World op geheel eigen kracht de kar kan trekken is al lang geen geheim meer. De vocalen van Ruud Weber klinken inmiddels vertrouwd maar met drummer Marlon Pichel heeft de band nog een paar extra fijne stembanden achter de hand waarmee de diversiteit, om eens een populaire term te noemen, binnen deze toch al zo veelzijdige band enorm is toegenomen. Zijn 'Devil Woman' is een prachtige ballad die door zijn ontspannen manier van zingen extra veel gevoel met zich meebrengt en soms zelfs aan het stemgeluid van Paul Carrack doet denken. Dat deze muzikanten de blues alleen al ver voorbij zijn wisten we al, maar hier worden bovendien nog eens allerlei andere verwante genres onder handen genomen die van dit album een aangename luisterervaring maken. Indrukwekkend is vooral de afsluiter 'One More Night' die speciaal is opgedragen aan hun overleden vriend waarin alle muzikanten nog even hun liefde en waardering kunnen uiten en maar weer eens laten horen waarom King of the World zo'n bijzondere band is.
Tramhaus - The First Exit Een recensie schrijven over Tramhaus zonder het woord postpunk te laten...