Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience & Grace Recensie op Podiuminfo

2007-10-01 Foo Fighters moeten het hebben van een geoliede stevige rockperformance, zonder enorme uitstappen en concessies naar andere muziek-stromingen. Toen Skin and Bones (lees hier onze recensie) in 2006 verscheen, verwachtte ik daarom ook dat het snel afgelopen zou zijn met de Foo Fighters. De band begon zich te serieus te nemen om een rockband genoemd te worden. Een paar nummers op Echoes, Silence, Patience & Grace duiden weer op deze pretentieuze houding. Het beste voorbeeld hiervan is het nummer ‘Long Road to Ruin’ dat eerder geschreven is om de teksten dan om de muziek.

Wanneer we Dave Grohl, die net na het uiteenspatten van Nirvana clips zien maken in Mentos-stijl vergelijken met David Grohl die nummers maakt om over na te denken, kunnen we merken dat het dinosaurus-rockerspak weer aangetrokken is. Met andere woorden: Foo Fighters voelen zich tegenwoordig oude rotten in het vak en kunnen dus zonder enige kritiek intellectueel gaan doen. Ik kan mij een interview met Kurt Cobain herinneren, waarin Kurt zegt dat een rockband maar één doel heeft: Het maken van stevige muziek. De tekst komt volgens hem op de tweede plaats. Wat de Foo Fighters op Echoes laten zien gaat tegen dit concept in. Vaak wordt, wanneer iets dergelijks gebeurt, gesproken over het volwassen worden van een band. In het geval van de Foo Fighters valt het te betwijfelen of dit de goede typering is. Gebrek aan inspiratie zou misschien een betere omschrijving zijn.

Ook een ander punt wijst op dit gebrek aan inspiratie. De titel is die schijnbaar ontstaan omdat de band eigenlijk geen idee had hoe ze hun nieuwe publiciteitskaartje moesten noemen. Het is allemaal al een keer beter gedaan. Het is als een goochelshow met trucs die iedereen al een keer gezien heeft, maar dan in een nieuwe volgorde. Als een over-gerepeteerd dansje, dat nog maar een keer opgevoerd wordt, maar dan serieuzer. Gelukkig staat niet het hele album vol met dit soort onzin. De single ‘The Pretender’ en ‘Cheer Up Boys’ zijn bijna van het oude kaliber zoals ‘Monkey Wrench’, de rest van het album blijft helaas qua kwaliteit achter. Op sommige momenten probeert de band nog wat plichtmatig vernieuwends. Zo is ‘The ballad of the beaconsfield minors’ een Led-Zeppelin-III-achtig bluegrassnummer. Een dergelijk nummer heeft dan weer erg weinig met de Foo Fighters te maken.

Blijft staan dat we het hier wel over een band hebben met zeer goede muzikanten. Eigenlijk is ieder album daarom beter dan gemiddeld. Voor Foo’s doen is het echter te weinig. En dat is jammer.

Recensent:Erik Oudman Artiest:Foo Fighters Label:Sony Music