2007-10-05
Door de jaren heen namen The Donnas langzaam maar zeker meer afstand van het punkgeluid van The Ramones en sijpelden er langs alle wegen invloeden van Kiss, AC/DC, Joan Jett en Motley Crue in de sound. De hoes van nieuweling Bitchin’ doet vermoeden dat we met het inmiddels al weer zevende album van The Donnas wederom mogen genieten van een staaltje energieke en punky cock-rock met een knipoog. Maar door het ontbreken van echt pakkende hooks is Bitchin’ helaas een nogal saaie vertoning geworden die zich op geen enkele manier kan meten met Spend The Night (2002); het meest spetterende Donnas-album tot nog toe. Het ironisch aandoende bombastische intro ‘Bitchin’’ brengt nog een glimlach op het gezicht en wakkert de spanning van een in het verschiet liggend knalfeest goed aan. Maar valt dat even tegen! Wat volgt is immers een verzameling tracks die veel te log en te weinig enerverend zijn om te overtuigen. De te gelikte productie heeft alle spontaniteit en spanning uit de composities gefilterd en inwisselbaarheid is troef. Enkel de iets snellere en puntigere songs ‘Wasted’ en ‘Girl Talk’ weten nog enigszins te bekoren. Maar overall serveren The Donnas een weinig opzienbarende hardrockplaat af.
Muzikaal gezien is het allemaal uiterst toegankelijk en strak wat The Donnas brengen, maar tegelijkertijd klinkt het ook overgeproduceerd, uitgemolken, saai en zielloos. Waar de band voorheen zowel instrumentaal als tekstueel heerlijk explosief om zich heen sloeg (denk aan de tijdloze knallers ‘Hyperactive’, ‘Play My Game’, ‘Who Invited You’ en ‘Too Bad About Your Girl’), moeten we het nu doen zonder enige muzikale spanning en met tekstuele zoetsappigheden als “What do I have to do to make you want me?”. The Donnas als primadonna’s? Neen, dank u.
Hoe groot kan het contrast zijn. Van het onbezonnen, aanstekelijke, energieke en coole dat The Donnas in de periode 1998-2002 representeerden, is op Bitchin’ in het gunstigste geval nog een minuscule rol in de kantlijn weggelegd. Na het al wat matige Gold Medal (2004) was het hopen op een ijzersterke revanche, maar The Donnas klinken vandaag de dag ongeïnspireerder, matter en geforceerder dan ooit. Het is jammer te moeten concluderen dat we voor oprecht stoere vrouwen(punk)rock (voorlopig) ook al niet meer bij The Donnas aan kunnen kloppen. Hopelijk dat het grote gapende gat dat bands als L7, Babes In Toyland en nu dus ook The Donnas hebben achtergelaten snel ingevuld gaat worden.
Tom Pintens - Tom PintensHij draait al jaren mee in de Belgische muziekwereld. Voorheen speelde hij in...
.jpg)
Emma Pollock - Watch the Fireworks Emma Pollock maakte eind jaren ’90/begin deze eeuw deel uit van de Schotse...