2007-10-06
Je zult als singer/songwriter eerst door een diepe poel van ellende heen moeten, alvorens je tot je beste werk kunt komen. Dit adagium lijkt ook zeker op te gaan voor Mark Olson. Ooit was hij frontman van de succesvolle countryrock band The Jayhawks, die officieel nooit is opgedoekt, maar waarvan al sinds 1995 niets meer vernomen is. Hij trouwde in de jaren negentig met singer/songwriter Victoria Williams en bracht een behoorlijk aantal albums samen met zijn eega uit onder de naam The Creekdippers. Het huwelijk liep op de klippen, Olson ging door diepe dalen, voelde zich ontheemd, ging reizen, belandde in Europa en hervond daar zijn liefde voor de muziek en een beetje levensgeluk. Een verslag van deze zoektocht naar nieuw geluk en naar een nieuw thuis is te beluisteren in woord en muziek op The Salvation Blues.Toen Mark Olson een zorgeloos bestaan leidde in Joshua Tree in de Californische woestijn maakte hij samen met zijn vrouw zorgeloze plaatjes, die niet slecht waren, maar ook nergens echt konden beklijven. Songtitels als ‘Flowering Threes’, ‘Humming Bird’, ‘Give My Heart To You’ en ‘Rainbow Of Your Heart’ vulde toen zijn albums, echt urgent of relevant was het nergens. Spijtig genoeg voor Olson, maar een zegen voor de luisteraar, zo blijkt nu, werd het zorgeloze leventje van Olson verstoort en vond hij uiteindelijk toch weer inspiratie en vooral motivatie om fantastische muziek te maken. Titels zijn nu ‘Poor Michael’s Boat’, ‘Salvation Blues’, ‘Winter Song’ en ‘Tears From Above’.
”My love for her is a speckled bird, an animal bleeding in the snow” opent Olson op ‘My Carol’. De toon is gezet. Naast de persoonlijke en altijd aanwezige teksten slaagt Olson er bovenal in om goede songs te schrijven, die ook zeker muzikaal gezien kunnen beklijven. De songs zijn vaak muzikaal rijk ingevuld, het tempo ligt weliswaar laag, maar bijna alle songs kennen een volledige bandbezetting. Een enkele keer beperkt Olson zich in de muziek tot bijvoorbeeld alleen een gitaar en enkele strijkers op het prachtige ‘Sandy Denny’. Juist op deze nummers weet Olson tot de kern te komen en past de minimale begeleiding perfect bij de weemoedige teksten.
Het album wordt nergens te zwaar op de hand, simpelweg omdat Olson altijd hoop laat doorschijnen, zoals in ‘Clifton Bridge’:“Some people come here to die, we came here to live, there’s a hope in a heart, there is a future in our souls”. Olson mag dan door diepe dalen zijn gegaan, hij doet de liefhebber van de betere rootsmuziek een grote deugd met The Salvation Blues. Voor Olson is het te hopen dat hij ook echt zijn verlossing heeft gevonden, maar er moet dan wel iets van pijn overblijven om hopelijk weer een volgend album met fantastische liedjes te kunnen vullen.
Valgeir Sigurdsson - EkvilibriumDe naam Valgeir Sigurðsson zal de meeste mensen waarschijnlijk niet veel...
Eisley - Combinations Broers en zussen (of andere familieverwanten) die samen een band starten. Het...