2007-11-12
De populaire Engelse rockband The Cult is met hun nieuwe album Born into this na zes jaar stilte weer terug. De band was razend populair in de jaren ‘80 en produceerde klassieke albums als Love , Electric en Sonic Temple . Uiteindelijk was het gebrek aan commercieel succes van de albums Ceremony (1991) en The Cult (1994) die de band deed besluiten de handdoek in de ring te gooien. In 2001 besloten Astbury en Duffy de handen weer ineen te slaan en werd er gewerkt aan een comeback. Deze kreeg gestalte in de vorm van een behoorlijk stevig album met de titel Beyond Good and Evil. Oude tijden leken te herleven. Helaas was het na één album en een tournee alweer over en ging ieder zijns weegs. In 2006 ging The Cult onverwachts weer touren, ondermeer als voorprogramma van The Who. Dit beviel blijkbaar zo goed dat Astbury stopte met zijn activiteiten bij The Doors om zich weer volledig op The Cult te kunnen richten. In 2007 volgde een kleine clubtour. Tijdens deze tour werd al aangekondigd dat er een nieuw album aan zat te komen.
Nu is er dan eindelijk dat nieuwe album. Op Born into this worden Astbury en Duffy bijgestaan door bassist Chris Wyse en powerdrummer John Tempesta . De produktie is in handen van Martin “youth” Glover. Het geluid is behoorlijk overweldigend en dynamisch maar gelukkig niet helemaal dichtgesmeerd. De basgitaar is prominent aanwezig en dat maakt het totaalgeluid lekker stevig. De ritmesectie stuwt Astbury en Duffy op tot grote hoogten. Het inventieve gitaarwerk van Duffy is, zoals we gewend zijn, van grote klasse. De snerende zang van Astbury is in de loop der jaren wat lager geworden en klinkt lekker doorleefd. Invloeden van Rolling Stones en Led Zeppelin zijn nooit ver weg, maar niet storend. Wel komt in ‘Dirty little rock star’ de riffvan ‘Undercover of the night ‘van The Rolling Stones langs. Na een stevig begin met vier lekkere rockers, wordt wat gas teruggenomen met de ballad ‘Holy mountain’ die wel wat aan de Love-periode doet denken. Daarna gaat het gas er weer lekker op. Prijsnummer van de cd is zonder meer het epische ‘Tiger in the sun’ waarin een verslavend gitaarloopje en fraaie baslijn om aandacht vragen. Let eens op de fraaie overgang van het intro naar het couplet. Dit nummer zou wel eens kunnen uitgroeien tot een heuse Cult klassieker. De cd eindigt met twee vlotte nummers die het live ongetwijfeld goed gaan doen: ‘Savages’ en ‘Sound of Destruction’.
Samenvattend kan ik concluderen dat The Cult een geslaagde cd heeft afgeleverd en dit het beste werk is sinds Sonic Temple. De cd is overigens ook verkrijgbaar als fraai digipack met een bonus cd met extra tracks en demo’s die het aanschaffen meer dan waard is.
Fixkes - FixkesOver mijn eerste kennismaking met Fixkes , hun optreden op het...
Ben Mono - Hit the Bit The Chemical Brothers vermengden hun stuwende dance-beats al in een vroeg...