Bruce Springsteen - Magic Recensie op Podiuminfo

2007-10-08 We kennen Bruce Springsteen ondertussen in verschillende gedaantes, dodelijk ernstig tijdens zijn solobezigheden, ongeremd en uitgelaten tijdens zijn Seeger Sessions project of simpelweg rockend op stadionsterkte met de E-Street Band. Magic behoort tot de laatste soort. Weer herenigd met de oude vertrouwde E-Street Band, is Magic pas zijn tweede album met die band in de afgelopen twintig jaar. The Rising was in 2002 weer het eerste teken van leven van deze gouden combinatie. Toen stak Springsteen een hart onder de riem van de Amerikanen, die nog in de verwarring verkeerde na de 11e september. Magic lijkt op het eerste oor een minder universeel en albumbreed thema te kennen, toch weet Springsteen weer te boeien en bewijst hij andermaal dat hij op eenzame hoogte staat.

Het album trapt af met de eerste single ‘Radio Nowhere’, onvervalste spierballenrock zoals we die kennen van The Boss, een aantal elektrische gitaren die laag over laag een geluidswal optrekken en dan zo halverwege de onmiskenbare saxofoon van Mr. Big Man, Clarence Clemons. Vervolgens ademt ‘Livin In The Future’ de sfeer, uit de beginperiode van Springsteen. Met ‘Gypsy Biker’ wordt halverwege het eerste hoogtepunt van het album op de luisteraar afgevuurd. Een intro met akoestische gitaar en mondharp, dat daarna openbarst in een opzwepend en bijzonder smaakvol gearrangeerd nummer.

Na dit eerste prijsnummer zakt het album enigszins in met ‘Girls In Their Summer Clothes’ en ‘I’ll Work For Your Love’. Weliswaar onmiskenbaar Springsteen, maar toch de mindere nummers van het album. Magic herstelt zich daarna ijzersterk, met de ingetogen en bezwerende titelsong, gevolgd door het krachtige ‘Last To Die’, om daarna naar de finale toe te werken, met tweede single ‘Long Walk Home’ en het absolute hoogtepunt ‘Devil’s Arcade’. Hierna volgt nog een bonustrack in de vorm van ‘Terry’s Song’, een ingetogen en akoestische song, die in de lijn van Devil’s & Dust past. Tekstueel is Springsteen op Magic minder direct en minder uitgesproken. Op het eerste gezicht lijkt er zich in de herfst van zijn carrière enige berusting meester te maken van Springsteen. Magic gaat over het onverklaarbare, de verbazing en het weer thuiskomen. En hoe aardig en interessant de uitstapjes van Springsteen in het verleden ook zijn geweest, met de E-Street Band komt hij ook pas echt thuis.

Magic is vooral onderscheidend in zijn diversiteit. Het verstilde van Springsteen solo, gecombineerd met het betere beukwerk van de E-Street Band en hier en daar nog wat tekenen van de sound die The Rising zo kenmerkte. Daarbij de ongeëvenaarde kracht van Springsteen om een album vol te schrijven met één voor één beklijvende songs. Na een aantal luisterbeurten vecht je geheugen om welke song nu het meest blijft hangen. Inmiddels is de rockmachine die Springsteen & The E-Street Band heet, alweer op stoom het raken tijdens de eerste optredens in Amerika. In november zal koers gezet worden richting Europa. Het uitverkochte Gelredome zal dan ongetwijfeld het toneel zijn van een rockshow die zijn weerga niet kent.

Recensent:Rob Mestrom Artiest:Bruce Springsteen Label:Columbia