2007-11-10
Zonder twijfel behoort Mark Knopfler tot de beste gitaristen van zijn generatie. Met Dire Straits waren het de grootste stadions over de hele wereld, die met gemak gevuld werden, door één van de populairste bands van de jaren '80 en begin jaren '90. Knopfler, toen nog meestal met kenmerkende haarband, als ietwat sullige, maar virtuoze voorman. In de jaren negentig kwam er een einde aan het bestaan van Dire Straits, Knopfler ging solo en brengt met Kill To Get Crimson zijn vijfde soloalbum uit, enkele soundtracks daargelaten. Zijn eerste, Golden Heart, was vooral schrikken voor de verstokte Dire Straits fan, Knopfler die op de Ierse folk tour ging. Sailing To Philidelphia had met de titelsong een uitschieter, die deed terugdenken aan de tijd van Dire Straits. Hoe dan ook bleef zijn solowerk erg wisselend in originaliteit en kwaliteit, waarbij verveling en nietszeggendheid altijd op de loer lagen. Voorlopig dieptepunt daarbij was het album Shangri-La uit 2005, dat originaliteit en goede songs node mistte. Kill To Get Crimson tapt echter uit een ander vaatje, geen Dire Straits, maar bij vlagen wel bloedmooie composities en prachtige muzikale inkleuring.‘Heart Full Of Holes’ is als vierde nummer een soort van Mangus Opum van Kill To Get Crimson met een verhalende en steengoede tekst, zoals we die zelden van Knopfler zagen. ”Politicians go pawning their souls, Which doesn’t make me look too bad, don’t you know me, with my heart full of holes.” Het accordeon intermezzo zo halverwege het nummer is even verrassend als mooi. De accordeon komt overigens vaker terug op Kill To Get Crimson, zoals in het chanson-achtige ‘Secondary Waltz’ dat doet terugdenken aan zijn solodebuut, Golden Heart. Afsluiter ‘In The Sky’ is ook weer een geslaagd nummer, met de prachtige saxofoon en Knopfler die afsluit met de woorden ”And the vagabond wind, whispers over the bay and the songs and the laughter, are carried away in the sky”. De lach is inderdaad niet altijd even dichtbij, maar die liedjes van Knopfler op Kill To Get Crimson zijn bij vlagen sterker dan ooit.
Het weemoedige straalt van nagenoeg elk nummer af, echter blijft de eenvormigheid en verveling van andere albums achterwege. Op de een of andere manier weet Knopfler nu de stukjes net op de juiste plaats te laten vallen. Zijn bijzonder beheerste gitaarspel, ofwel akoestisch tokkelend, ofwel beheerst solerend op zijn elektrische gitaar, is natuurlijk altijd evident aanwezig. De goede dingen uit zijn soloalbums tot nu toe komen op Kill To Get Crimson samen. Het is rustig, behoudend op een fijne manier, zijn gitaar klinkt wanneer nodig en de teksten gaan dieper dan we gewend zijn van Knopfler. De liefhebbers van een rockende Knopfler à la Dire Straits, komen nog steeds bedrogen uit, maar de liefhebber van het betere luisterlied heeft aan Kill To Get Crimson een mooi gezelschap voor de donkere herfstdagen.
Kate Nash - Made of BricksAl een paar jaar is Engeland, of eigenlijk Groot Britannië, veruit het...
Stevie Ann - Closer to the Heart Twee jaar geleden verscheen het debuutalbum van de toen nog jonge Limburgse...