2007-11-16
Toen ik te horen kreeg dat ik de nieuwste cd van The Undertones ging recenseren wist ik niet eens dat de band weer bestond. Ik kende ze nog van begin jaren tachtig toen ze redelijk bekend waren. Voor deze gelegenheid heb ik nog even een paar van hun oude lp’s gedraaid. Dat de band uit Noord-Ierland (opgericht in 1975) tijdens de punkgolf tot ontwikkeling kwam is goed te horen. Men bracht van 1979 tot 1983 vier lp’s uit vol korte punkrock songs met een hoog meezinggehalte. Herkenningspunt was de nogal aparte stem van zanger Feargal Sharkey. De band genoot in die jaren een behoorlijke populariteit in Groot-Brittannië, niet in het minst door toedoen van radio presentator John Peel die het nummer ‘Teenage Kicks’ als zijn favoriete liedje aller tijden bombardeerde. Het echte commerciële succes bleef uit en na het matig ontvangen vierde album The sin of pride stopte de band ermee. Zanger Feargal Sharkey had in de jaren 80 solo nog wel wat succes, maar ook dat duurde niet lang.
In 1999 kwam het tot een heroprichting. Sharkey had er geen trek meer in en men rekruteerde zanger Paul Mcloone. In 2003 werd het comeback album Get what you need uitgebracht. En nu dan Dig Yourself deep.
Bij beluistering lijkt er niet eens zoveel veranderd in vergelijking met de begin periode. Het tempo is in het algemeen hoog en de songs liggen lekker in het gehoor. De stijl is nog steeds een vlotte mix van punkrock en pop. Op de cd staan veertien korte nummertjes die in totaal 31 minuten beslaan. Sommige nummers hebben een hoog meezinggehalte zoals ‘Dig yourself deep’ en ‘Precious little wonder’.Een apart nummer is ‘Fight my corner’ waarin even wat gas wordt teruggenomen. Een heerlijk loom ritme wordt halverwege versterkt door een lekkere hip-hop beat en Mcloone zingt hier op zijn best. In het mooie ‘Tomorrows tears’ klinkt Mcloone een beetje als Morrissey . Het gitaarspel van John en Damian O’Neill is pittig en bevat soms mooie wendingen. Dat wil niet zeggen dat alle songs even geweldig zijn. Een misser is het zoete ‘Move right in’ wat wel erg contrasteert met de rest van de cd. De productie is wat aan de vlakke kant en klinkt (bewust ?) erg jaren tachtig. Met een wat dynamischer productie zouden de songs nog wat beter tot leven zijn gekomen.
The Undertones hebben een leuke cd afgeleverd. Er zullen geen hitlijsten mee worden bestormd, maar de fans zullen dit zeker waarderen. En ook voor mensen die van lekkere vlotte punkpop houden is dit een fijne plaat. Bij dit soort muziek denk ik altijd aan bandjes kijken op een grasveld met een biertje in de hand. Een leuke band voor de zomerfestivals ? Ik denk het wel.
Stone Dust - Captiain Storm's TravelsVan coverband naar een band met eigen repertoire. Een stap die veel groepen...
Eddie Vedder - Into the Wild De film Into The Wild is het verhaal van een jongen die klaar is met...