2007-11-13
Volgens de bio was het de sensationele cover van Massive Attack’s Teardrop dat het publiek van Paulo Nutini stil kreeg. De uitvoerende artiest in kwestie: Newton Faulkner, de support-act . Zijn handelsmerk: ’Tapping’, of beter gezegd, ”prodding the strings really hard with your other hand”. En daarmee onderscheidt hij zich direct van mede laidback gitaarcollega’s Jack Johnson en Donavon Frankenreiter.Door Faulkner’s tapping techniek wekt hij de illusie dat het nummer veel rijker georkestreerd is dan het in werkelijkheid is. Niet dat hij alleen te horen is op ‘To the Light’, maar voor een groot gedeelte is het die techniek wat het nummer draagt. Gelukkig hoeft hij het niet alleen daarvan te hebben, ook Faulkner’s stem mag absoluut gehoord worden. Hij heeft ook nog een flink bereik. Tijdens zijn zingen op ‘I need Something’ is zelfs een vleugje Eddie Vedder te horen.
Een ander opvallend aspect is dat Faulkner zich ook weet in te houden. Dat tapping mag dan zijn handelsmerk zijn, op ‘Dream Catch Me’ laat hij horen ook gewoon akkoorden speelt als het nummer daarom vraagt. Een slimme zet, ook om een andere reden; in het daarop volgende nummer tapt hij er namelijk weer op los. Als je niet beter zou weten, zou je geneigd zijn te denken dat het percussie is wat je hoort. Niets is minder waar.
Dan is het de beurt aan die opzienbarende cover: ‘Teardrop’. In eerste instantie lijkt de uitvoering niet zo heel bijzonder, maar dan komt opeens alles samen: zijn tapping, zijn sterkte stem en natuurlijk de kracht van het orgineel. Een ander bijzonder fraai nummer is ‘Uncomfortably Slow’. Hier is het vooral Faulkner’s stem die het nummer draagt. De tekst is ook sterk. Ondanks dat Faulkner bekend is vanwege zijn gitaarspel, is hij ook niet te beroerd om deze even bijna compleet stil te houden voor het nummer ‘Straight Towards the Sun’. Maar ook hier geldt, de liefhebber hoeft niet lang te treuren, ‘People Should Smile More’, is weer een echt zomers gitaarnummer.
Een vreemd uitstapje naar country schuwt Faulkner ook niet. ‘She’s Got Time’ is echter niet meer dat een grappig intermezzo. Andere uitstapjes zijn korte instrumentale nummers als ‘Sitar-Y Thing’ en ‘Face (her)’. Daar is opzich niets mis mee, maar het doet in dit geval afbreuk aan het geheel. Zonder deze nummers zou de cd korter zijn geweest en belangrijker nog, een regelrechte voltreffer. Nu moeten we het houden op een waanzinnig debuut.
Souldada - CancaoHet Friese gezelschap Souldada is een samenwerking tussen musici en...
I.O.S. - Open Het is tien jaar geleden dat de leden van IOS , toen nog Is Ook Schitterend,...