2007-10-29
PJ (Polly Jean) Harvey is echt zo’n artieste volgens het boekje. Bij bijna ieder album slaat ze namelijk wel weer een nieuwe weg in, en bijna altijd doet ze dat met verve. Op haar vijfde album White chalk flikt ze dit opnieuw. Was op haar vorige album Uh Huh Her af en toe nog een spoor van de oude, felle Polly Jean te horen, op White chalk is die ver te zoeken. Heel ver zelfs. Polly Jean heeft namelijk een nieuw instrument ontdekt: de piano. Haar nieuwste album is dan ook (grotendeels) geschreven op de piano, en dat zal voor sommigen even wennen zijn. Zeker voor degenen die de eigenzinnige zangeres voornamelijk in het hart hebben gesloten vanwege gitaaralbums als Dry, Rid of me of Stories from the city, stories from the sea. Voor al diegenen die de zangeres juist omarmen vanwege haar veelzijdigheid is White chalk opnieuw een aangename verrassing.Het album opent met het uptempo ‘The devil’, dat zeker in de refreinen nog vertrouwd in de oren klinkt. Daarna gaat het tempo een tandje omlaag, en boort Polly Jean een nieuwe kant van haar boeiende en veelzijdige persoonlijkheid aan. En dat geldt niet alleen voor het songmateriaal, maar ook voor haar voordracht. Niet eerder hoorde je de zangeres zó zacht fluisteren, zó hoog en intiem zingen of zó intens en tergend vals uithalen (‘The mountain’). En dat allemaal op een en hetzelfde album. Het levert een album op dat bijzonder indringend en ook wel een beetje topzwaar is om naar te luisteren. Sommige songs vinden gelijk een plekje onder je hersenpan, anderen zullen wat meer tijd nodig hebben.
White chalk is dan misschien niet het soort album dat je ieder moment van de dag zou kunnen opzetten, maar het zou zomaar wel eens een van PJ Harvey’s meest complete albums kunnen zijn.
Quramitry - Burt's Day Off Quramitry , een jonge honden americanaformatie uit het zuiden van Nederland...
The Hives - The Black and White Album Met The Black And White Album leveren The Hives onbetwistbaar hun meest...