2007-11-08
Nadat vorig jaar Gert Vlok Nel, mede geholpen door de weemoedige documentaire Beautiful In Beaufort-Wes, succesvol tourde door Nederland en de in traditioneel Zuid-Afrikaans gezongen teksten ten gehoren bracht, is het nu de beurt aan Nibs Van der Spuy om met zijn Beautiful Feet vanuit Zuid-Afrika, ook Nederland te laten kennismaken met zijn muziek. Van der Spuy doet dat gewoon in het Engels. De tekst en muzikale invulling hebben echter een onwesters karakter. Het is met name de akoestische gitaar van Van der Spuy die het geluid van Beautiful Feet bepaalt. Zijn getokkel op de gitaar houdt het hele album het midden tussen virtuositeit en saaiheid. Elk nummer opnieuw vindt Van der Spuy het nodig om zijn gitaarkunsten uitgebreid te vertonen, maar zijn riffs en loopjes zijn zo voorspelbaar en eenvormig dat na enkele nummers het een zware klus lijkt te gaan worden, om dit een album lang uit te gaan zitten. En als het album dan ook nog bijna 80(!) minuten blijkt te duren, gaat het leven van een recensent ook niet altijd over rozen. Dodelijke verveling is zijn deel als hij Beautiful Feet opnieuw aan een luisterbeurt moet onderwerpen.
De fluisterstem van Nibs van der Spuy heeft wel iets van Xavier Rudd en ook de muzikale inkleuring heeft soms raakvlakken met deze Australische songwriter. Waar Rudd er toch met enige regelmaat in slaagt om beklijvende en melodierijke songs te schrijven, verzuipt Van der Spuy echter in een diepe poel van vrijblijvendheid. Er staan enkele uitzonderingen op dit album. Zo is 'Gito' wel degelijk een prachtig instrumentaal nummer met een schitterende viool en een mandoline. Toch blijven deze momenten te spaarzaam om van een geslaagd album te kunnen spreken. Het is ook eigenlijk wel tekenend dat een instrumentaal nummer tot de hoogtepunten behoort en geeft daarmee ook aan dat die fluisterstem simpelweg zeggingskracht en afwisseling ontbeert, om te kunnen boeien.
Het kan zeker wel eens verhelderend en inzichtelijk werken, wanneer er vanuit verre oorden muziek op ons pad komt die ontdaan is van de waan van de dag en de zelfbenoemde urgentie van westerse bands. Het verklaart ook bijvoorbeeld deels het bescheiden succes van Gert Vlok Nel in Nederland, die juist kon bekoren door zijn rustige, innemende no-nonsense benadering en beschrijving van een wereld die ver weg lijkt van de onze. Echter slaat Van der Spuy hier behoorlijk in door. De monotone, fluisterende en bijna irritant rustige zang van Van der Spuy en zijn voortdurend getokkel op akoestische gitaar, slaat ondanks zijn ongetwijfeld goede bedoelingen, toch wel aardig de plank mis.
XBOX 360 - BioshockEen spel waar velen hoge verwachtingen van hadden en naar uitkeken. Nu is het...
The Hoochie Coochie Men feat. Jon Lord - Danger White Men Dancing The Hoochie Coochie Men zullen niet veel belletjes doen rinkelen, althans...