R.E.M. - Live Recensie op Podiuminfo

2007-11-04 In 1991 brak R.E.M. door naar het grote publiek met het album Out Of Time en vooral de single ‘Losing My Religion’ die hier vanaf kwam. De band was toen echter al meer dan 10 jaar bezig en was één van de belangrijkste bands in de Amerikaanse underground. Voor Out Of Time had R.E.M. al 6 albums uitgebracht, waaronder de meesterwerken Document en Green. Document was het laatste album voor I.R.S. Records en de vorig jaar verschenen verzamelaar And I Feel Fine... The Best of the I.R.S. Years 1982-1987 toonde aan dat de periode bij dit label eigenlijk de meest interessante was uit de carrière van de band.

Na de overstap naar Warner Bros verscheen eerst Green en daarna kwam Out Of Time gevolgd door Automatic For The People. Van deze laatste twee albums werden miljoenen exemplaren verkocht, ondanks het feit dat ze toch wel duidelijke minder spannend zijn dan R.E.M.’s oudere werk. Dit geldt ook voor de latere platen, die commercieel gezien overigens minder succesvol waren. Over het algemeen kun je zeggen dat de muziek van R.E.M. na de doorbraak wel goed is, maar niet zo erg spannend. Althans, dat geldt voor de studioversies. Live zijn de nummers vaak een stuk spannender, zoals blijkt uit de dubbel-cd + DVD Live

Op Live staat een registratie van een tweetal concerten die R.E.M. eind februari 2005 in Dublin gaf. De concerten zijn samengevoegd zodat het één show lijkt. De tracklistings zijn identiek dus het enige verschil tussen de DVD en de twee cd’s is het beeld. Daarover later meer, eerst over de muziek. Sinds het vertrek van drummer Bill Berry in 1997 is R.E.M. een trio. Live worden ze echter aangevuld met drummer Bill Rieflin en Ken Stringfellow (The Posies, Big Star) en Scott McCaughey, die beide zowel toetsen als gitaar spelen. Met z’n zessen vormen ze een geweldige live band die de songs van R.E.M. met veel overtuiging weet te brengen.

De set opent met ‘I Took Your Name’, dat zeker niet het beste R.E.M. nummer is, maar hier wel met veel overtuiging wordt gebracht en gelijk de sfeer neerzet. Hierna volgt een goed uitgebalanceerde set, met uiteraard veel nieuw werk, maar ook de nodige klassiekers, waaronder ‘The One I Love’, ‘Orange Crush’ en ‘(Don’t Go Back To) Rockville’. Bij dit laatste nummer doet bassist Mike Mills de leadvocals en wordt de band bovendien op zang en gitaar bijgestaan door Daniel Ryan van The Thrills.

De concerten in Dublin behoorden tot de tournee bij het album Around The Sun en hiervan komen dus ook veel nummers voorbij. Eén van deze nummers, ‘The Ascent Of Man’ wordt hier voor het eerst gespeeld in Europa en is één van de hoogtepunten. Dit geldt ook voor de twee nummers die R.E.M. heeft geschreven als protest tegen president Bush, ‘I Wanted To Be Wrong’ en ‘Final Straw’. Eén van de andere hoogtepunten is ‘Bad Day’. Michael Stipe blaast in dit nummer op z’n mondharmonica alsof z’n leven ervan afhangt. Geweldig. Live bevat ook nog een nieuw nummer, ‘I’m Gonna DJ’. Dit nummer is goed, maar niet meer dan dat.

Een klein minpuntje van de twee cd’s is de verdeling van de nummers. De eerste schijf bevat 17 tracks (het concert) en de tweede slechts 5 (de toegift). Hierdoor is de kans groot dat je de tweede cd niet zo vaak opzet.

En dan nog even over het beeld. De DVD is geregisseerd door Blue Leach, die ook de lovend ontvangen Touring The Angel DVD van Depeche Mode regisseerde. De beelden op Live zijn behoorlijk overweldigend en voegen echt duidelijk wat toe. Er is gefilmd vanuit veel verschillende standpunten en de beelden zijn soms behoorlijk gemanipuleerd. Je hebt af en toe het idee dat je naar een lange videoclip zit te kijken in plaats van naar een concertregistratie, zo mooi zijn de beelden.

Live is een must-have voor de fans van R.E.M. en is ook zeker interessant voor anderen. De band is in Dublin geweldig op dreef. Het beste bewijs hiervoor is dat ze zelfs een draak als ‘Everybody Hurts’ in een geweldige song weten om te toveren.

Recensent:Eric Rijlaarsdam Artiest:R.E.M. Label:Warner