2007-11-17
Het Deense tweetal Sharin Foo en Sun Rose Wagner timmert al weer vijf jaar aan de weg. Met hun mix van 50s/60s geluiden en moderne elektronica weten ze een continue toevoeging te geven aan het “The”-genre. Een continue toevoeging die bij de vorige twee cd’s in tegenstelling tot de debuut-EP met gemengde gevoelens ontvangen werd. De kritiek op Pretty in Black bestond er uit dat de band soms teveel afweek (softer) van haar eerste geluid. Misschien juist daarom keert de band terug naar het geluid van de eerste cd’s. Dit gegeven in combinatie met de overstap naar het artistiek vrijere Fierce Panda (in tegenstelling tot het grote Columbia waar de vorige platen uitgegeven werden), maken Lust Lust Lust tot een verademing. Met het album weet de band dan toch eindelijk een gepaste opvolger te creëren voor Whip it On (klik hier voor een recensie van deze cd) uit 2002. De brug tussen Jesus & Mary Chain en the sixties wordt nu wel op een aandachtvestigende, boeiende manier gelegd. Buddy Holly en The Everly Brothers in een ruigere shoegaze/noiseomgeving.Al bij opener ‘Aly, Walk with me’ horen we een drumcomputer de Tarantino-achtige woestijnerige gitaarmuziek met dito vocalen door de speakers komen. Vooral de pompende drum- en bas-geluiden maken dit nummer uiterst geschikt voor een gangsterfilm. Het nummer ontpopt zich in een “Beat-city” pandemonium. Halverwege van het eenvoudige ‘Hallucinations’ doemt eerst een vrolijke elektrische gitaar op, waarna langzaam de bas begint mee te spelen en daarna, als duveltje-uit-een-doosje een new-wave drums opduikt en duidelijk wordt hoe dicht bands als een Joy Division soms bij The Raveonettes liggen. ‘Lust’ begint met een als keyboard klinkende bas en drums met reverb. Het dramatische relaas krijgt een vervolg in het verhalende lied. Het snellere ‘Dead Sound’ met dancebeats, lijkt een beetje terug te vallen op de stijl die op ‘Pretty in Black’ prominent was. Een opvallende track is ‘Expelled in Love’. De traag aangeslagen akkoorden in combinatie met de rustige samenzang van Sharin en Sun zorgen dat de track bijna religieus van karakter lijkt.
Na twaalf tracks heb ik het overigens wel weer een beetje gehad. The Raveonettes maken leuke muziek voor even, maar niet voor continu (in mijn geval). Maar, ondanks dat is het fijn om te merken dat de band weer terug is! De nog niet opgevulde plaats, die Raveonettes na de eerste cd’s open lieten is gelukkig nog niet opgevuld. Retro-bands als The Pipettes kunnen toch niet zo snel tippen aan het geluid van The Raveonettes.
Celebration - The Modern TribeWanneer het artwork het verhaal van het album zou vertellen, dan zou de moed...
Shack - Time Machine - The Best of Shack Bij niet iedereen zal meteen een belletje gaan rinkelen bij het horen van...