2007-11-16
Wanneer het artwork het verhaal van het album zou vertellen, dan zou de moed je al in de schoenen zakken, na het zien van de hoes van The Modern Tribe van Celebration. Een intens lelijke hoes die pijn doet aan de ogen, is de eerste indruk die je van dit album krijgt. Goed, we vergeten de hoes en richten ons op de muziek. The Modern Tribe is het tweede album van de band uit Baltimore. Eclectisch, caleidoscopisch en meer van dat soort terminologie kan ingezet worden na een eerste luisterbeurt. Arcade Fire in de remix met Goldfrapp en dan nog een vleugje Clap Your Hands Say Yeah, of iets dergelijks. Hoe dan ook, The Moderne Tribe is een aparte, maar niet te missen luisterervaring.Nu is apart wel eens vaker een verdoezelde benaming voor iets dat eigenlijk niet leuk of goed gevonden wordt, maar bij Celebration is dat niet het geval. Het heeft even nodig voordat het kwartje valt, het is namelijk allemaal heel veel en ook heel divers. Maar uiteindelijk blijft toch de originaliteit en opzwependheid van deze band de boventoon voeren. Ze zijn in principe maar met zijn drieën, maar op album is het vaak een kakofonie van geluiden en invloeden. Hard repeterende drumritmes, stuwende baspartijen, bezwerende orgels, klaterende blazers en ga zo maar verder. Celebration heeft dan ook een flink blik gastmuzikanten opengetrokken en dat is aan The Modern Tribe te horen.
De muziek kan maar moeilijk geduid worden. Als luisteraar wordt je heen en weer geslingerd tussen verschillende gedachten. Is het een soort van alternatieve dance? Of is het toch meer dansbare indierock? Zangeres Katrina Ford houdt ergens het midden tussen PJ Harvey en Alison Goldfrapp. Bij het debuut werd Celebration nog duidelijk in de hoek geposteerd van Arcade Fire en Clap Your Hands Say Yeah, nu bij het tweede album, met een nog meer eclectisch geluid, wordt het referentiekader breder. De orgels, en aanverwante toetsen en ook de percussie zijn vaak nog prominenter aanwezig. Multi-instrumentalist Sean Antanaitis speelt zowat alle instrumenten in en Ford neemt de vocalen en percussie voor haar rekening.
In vergelijking met hun debuut wordt er ook eens vaker gas teruggenomen, ‘Heartbreak’ is zo’n moment. Weliswaar nog steeds de orgels, blazers en percussie, maar even op een lager tempo. Deze afwisseling is heel prettig en maakt het dat een volgend nummer als ‘Pony’ met stuwende beat en een bijna hijgende Ford beter op zijn plaats valt. Het is door de zang, de dreigende opbouw van nummers en de opvallende orgelpartijen, een luisterervaring waar je niet om heen kunt. Het album bouwt zich daarbij ook nog eens prima op, naar een aantal songs waarop alles lijkt samen te komen. Dit is een album dat gehoord moet gaan worden door zowel liefhebbers van de indierock van Arcade Fire, Clap Your Hands Say Yeah en TV On The Radio, maar ook zeker liefhebbers van bijvoorbeeld Goldfrapp zouden met The Modern Tribe een soort van alternatieve tegenhanger kunnen vinden.
Shivaree - Tainted Love: Mating Calls and Fight SongsZelden heb ik zo’n vreemde plaat gehoord. Niet vreemd in de zin van slecht,...
The Raveonettes - Lust Lust Lust Het Deense tweetal Sharin Foo en Sun Rose Wagner timmert al weer vijf jaar...