2007-11-10
Met twee volledige albums op zak en een enkele EP en dan een Best of uitbrengen kan niet meer zijn dan snel winstbejag door de platenmaatschappij. Carl Barât en Pete Doherty waren ooit twee onafscheidelijke vrienden, die samen wat aanklooide en vooral samen heel high en dronken werden en dan als zijnde musketiers de straten van Londen onveilig maakte. Daar kwam The Libertines uit voort, die in 2002 debuteerde met Up The Bracket, waarvan zes nummers nu op deze greatest hits is verschenen. Vier nummers op deze plaat zijn afkomstig van hun titelloze album uit 2004 en drie nummers van de I Get Along EP uit 2003. Het resultaat van dit samenrapen is een album dat vol staat met hoekige, puntige indie/punk songs, waar The Libertines inmiddels een grote navolging in hebben gekregen, denk aan The View, The Enemy, maar ook zeker de wereldsterren van Arctic Monkeys hebben goed geluisterd naar The Libertines. Over de songs niets te klagen, echter zullen de liefhebbers van het eerste uur waarschijnlijk beide reguliere albums in hun platenkast hebben staan. Deze The Best Of bevat géén nooit eerder uitgebrachte song, afgestofte liveversie of obscuur b-kantje dat nauwelijks meer verkrijgbaar is. Gewoonweg dertien songs, die waarschijnlijk volgens Rough Trade het beste is wat The Libertines te bieden heeft.
Dit album is dan ook ideaal voor diegene die nog geen kennis hebben gemaakt met The Libertines. Songs als ‘Up The Bracket’, ‘Time For Heroes’, ‘What a Waster’ en ‘I Get Along’ laten horen hoe spannend, compromisloos en opwindend The Libertines in goede doen konden klinken. Des te meer wordt het gevoel versterkt dat het doodzonde is dat schrijversduo Doherty/Barât geen langer leven beschoren was. Ook kan vastgesteld worden dat, hoe aardig het laatste album van Baby Shambles (Doherty’s nieuwe band) Shotter’s Nation ook is, dit het niet haalt bij The Libertines. Ook Barât kon tot op heden niet echt potten breken. Zijn band Dirty Pretty Things bracht tot op heden één enkel album uit in 2006, dat weliswaar beter was dan het eerste album van Baby Shambles, maar ook weer de opwindendheid van The Libertines miste.
Wachten blijft het dus op een (enigszins) cleane Pete die weer samen met zijn maatje gaat schrijven. Eerder dit jaar gaf Pete Doherty enkele akoestische soloshows in Londen, waarbij Carl Barât special-guest was en samen speelde ze een aantal oude Libertines songs en wat materiaal dat beide solo schreven. Volgens getuigenverslagen ging er een vlaag van mystiek en opwinding door de Londense club toen de twee weer samen het podium betraden. Het onderschrijft nog meer eens dat, hoe aardig de albums ook zijn die beide heren solo maken, ze tezamen pas echt kunnen boeien.
Opeth - The Roundhouse TapesWie brengt er tegenwoordig nog live materiaal uit zonder bijbehorend...
Cortez - Thunder in a Forgotten Town Meerdere bands die dezelfde naam dragen blijft erg vervelend en verwarrend....