2007-11-13
System of a Down maakte anderhalf jaar geleden bekend de band voor onbepaalde tijd in de ijskast te zetten. Met dit teleurstellende nieuws besloot zanger Serj Tankian in zijn eentje verder te gaan. Hij trok zich terug in zijn studio, belde af en toe zijn oude drummer en Dan Monti om wat toe te voegen, en creëerde een album, afgeproduceerd door poppunk (Fall Out Boys en Yellowcard) producer Neal Avron. Het resultaat van de solowerkzaamheden is “S.o.a.D’s zesde album” Elect The Dead. De gitaarloopjes, de wendingen, de kritische teksten (“Anti-depressants, Controlling tools of your system. Making life more tolerable”) wijken nauwelijks af van S.O.A.D.. Wat wel afwijkt van S.O.A.D. zijn de ontbrekende panische vocalen van Daron. Het album is daarom net wat gestructureerder, heeft net wat meer met een rock in plaats van metal inslag, maar is ook wat melancholischer en beter ingezongen. Laat ik beginnen mijn voornaamste kritiek te uiten: De metalriffs van Elect the dead zijn soms gladder dan een aal. Zijn het niet de nummers zelf, dan zijn het wel de toegepaste productietechnieken, die veel gelikter zijn dan Rick Rubin gebruikte op het Hypnotize/Mesmerize-tweeluik. Waarom Serj zijn toevlucht zocht tot de ziel-ontnemende Neal Avron is mij een groot raadsel. De geoliede productie van het album maakt het een over-the-top System of a Down. Een S.O.A.D.-extra suiker. Alle toppen en dalen worden ingedamd, met als gevolg dat het hele album toegankelijker klinkt, maar behoorlijk wat originaliteit en ziel verliest.
De nummers op Elect The Dead zijn eigenlijk in te delen in twee groepen. Potentiële -hits, die het sterkst lijken op S.O.A.D. en minder toegankelijke, originelere nummers, die niet zomaar op een System-album uitgegeven zouden worden. Van het eerste zijn de twee openers van Elect the dead een voorbeeld. Het snelle, stampende ‘Empty Walls’, verhalend over 9/11 en de War on terror. ‘The Unthinking Majority’ doet meer aan de speelse manier van muziek maken, waarmee ook S.O.A.D’s debuut werd gevuld, maar klinkt erg aanstekelijk en gedreven. ‘Money’ is vernieuwender, en behoort daarom meer tot de tweede categorie, dankzij het combineren van melancholische pianogeluiden met hysterische riffs. Ook ‘Feed Us’ komt verrassend uit de hoek door de strijkers en jazz-achtige drums, die na twee minuten opdoemen. Echt bijzonder zijn ‘Lie, Lie, Lie’ , wat bestaat uit een vrouwachtig ingezongen cabaretnummer, maar een beetje jammerlijk in herhaling vervalt en ‘Praise the Lord and Pass the Ammunition’, een maffe combinatie van ploppende zanggeluiden en kamermuziek.
Al met al hebben de wat vernieuwende nummers de overhand en blijft dit album toch interessant als aanvulling op de S.O.A.D.-albums. Jammer van de producer. Maar ook jammer van het nog niet genoemde, doorzeurende en overdramatische ‘Saving Us’, wat prominent als track vijf het album schade toebrengt.
Robert Plant - ft. Alison Kraus - Raising SandEen door-en-door rootsgeoriënteerde bluegrasslady en een rockvocalist die...
Terror - Rhythm Amongst the Chaos ' Terror heeft hun naam in het cement binnen de hardcore- wereld...