Underworld - Oblivion with Bells Recensie op Podiuminfo

2007-11-23 Maar liefst vijf jaar duurde het voordat het het duo Rick Smith en Karl Hyde met een nieuw Underworld album op de proppen kwamen. Een periode die normaal gesproken voorbehouden is aan artiesten als Tool en Trent Reznor. En dat terwijl het laatste album van Underworld toch echt de titel A Hundred Days Off droeg. Het is dus iets meer geworden.

Dat betekent overigens niet dat de heren stil hebben gezeten. Integendeel. Zo werkten ze aan film-muziek, internet-en radioprogramma’s en een anthology album. Belangrijker nog, ze werkten aan het album dat ze in het voorjaar van 2007 afmaakten: Oblivion With Bells.
Waar sommigen bands ten onder gaan aan het succes van die ene superhit, lijkt Underworld geen enkel moment gehinderd door ‘Born Slippy’. Al hun albums waren stuk voor stuk bijzonder lekkere platen en, om alvast op de conclusie vooruit te lopen, dat gaat wederom op voor Oblivion With Bells. De cd gaat onmiskenbaar op zijn Underworlds van start met ‘Crocodile’. Atmospherische geluiden, een kemerkende baslijn en een aangename beat. Desalniettemin volgt de eerste verrassing al snel, in de vorm van een funky tweede baslijn, iets dat het nummer toch in een andere richting duwt.

Een dergelijke wending valt de luisteraar ook tijdens het tweede nummer ten deel. Het nummer in kwestie, ‘Beautiful Burnout’, heeft de sound die zo kenmerkend was voor het album Beaucoup Fish. Het refrein echter, voor zover daar sprake van is, geeft echter een duistere draai aan het daarvoor zo relaxte nummer. Voor ‘Holding the Moth’ geldt het omgekeerde. In eerste instantie lijkt het nummer vrij ruig te zijn. Halverwege, wanneer de beat wordt aangevuld door subtiele piano akkoorden, wordt het nummer zowaar een lounge track.

Bij het horen van het nummer ‘To Heal’ zou je zomaar kunnen denken dat Hyde en Smith nog wat filmmuziek op de plank hadden liggen, en het zonde vonden er niets mee te doen. Het vormt een wat vreemd intermezzo, maar niet minder lekker. Het contrast met het rauwe ‘Ring Road’ is misschien wel wat groot. ‘Ring Road’ is een bijzonder afwisselend nummer, maar niet op een goede manier. Het is namelijk nogal stuurloos. ‘Glam Bucket’ lijkt net als ‘To heal’ wederom op filmmuziek, maar ook hiervoor geldt, daar had wellicht meer in gezeten.

Normaal gesproken lees je in het boekje dank betuigingen aan het adres van muzikanten voor hun bewezen muzikale diensten. Voor het nummer ‘Boy, Boy, Boy’ wordt niemand minder dan U2 drummer Larry mullen Jr. bedankt. Niet voor diens drum kunsten overigens, maar voor de inspiratie die hij gaf. Hoe we dat terug moeten horen is mij een raadsel. Wellicht is het de U2-achtige elektronische drumpartij. Hoe dan ook, het nummer komt nog het meest in de buurt van een ‘normaal’ nummer. Dat wil zeggen dat er een couplet-refrein structuur in zit.

Oblivion With Bells vervolgt echter op de manier die we van Underworld geweld zijn. Een manier die in het begeleidende schrijven alsvolgt wordt omschreven: ”nog nooit was het palet van Underworld zo kleurrijk”. Daar hebben de schrijvers absoluut gelijk in. Maar misschien is het palet wel iets te kleurrijk geworden. Kortom, zeker een hele lekkere cd, maar iets te divers.

Recensent:Nick Augusteijn Artiest:Underworld Label:Pias