In de bijgesloten biografie staat de oneliner “When you are feeling down, let the record spin around” vermeld, en eigenlijk zegt dat genoeg. City Beach is namelijk typisch zo’n album waardoor je even vergeet dat het buiten takkeweer is, en dat de echte winter nog voor je deur staat. Opener ‘Lazy girls’ is bijvoorbeeld een heerlijk loom zomers liedje. Je zou bijna denken dat je met een caipirinha in je hand op een tropisch strandje vertoeft. En ‘Happy warriors’ gaat daar zelfs nog even overheen. Compleet met opzwepend ritme, supercatchy refrein en fijne blazerspartijen zit je met een grijns van oor tot oor het liedje met gemak uit.
En zo bevat City Beach veel fijne catchy liedjes, die onderling behoorlijk verschillend zijn. Zo doet ‘Future call’ een gooi naar de stoerheid van Pink en Gwen Stefani, maar lijkt een mooi liedje als ‘Warm sound’ meer door de lounge sound van bijvoorbeeld Zero 7 te zijn beïnvloed. En ‘NYC boy’ roept dan weer herinneringen op aan Suzanne Vega, die ook altijd geweldig goed is in het beschrijven van het grote stadsleven. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Wel lijken de kortere liedjes Jill Cunniff het beste af te gaan. Kennelijk vindt ze dat zelf ook, want deze staan voornamelijk aan het begin van het album. ‘Lazy girls’ en ‘Happy warriors’ zijn daar misschien wel de twee beste voorbeelden van. Zodra de liedjes de vier minuten passeren, zoals bij ‘Kaleidoscope’ en ‘Last summer’, verslapt de aandacht een beetje. Maar ook dan zijn het eigenlijk nog altijd prima liedjes, waar iemand als Dido zich niet voor zou schamen.
Jill Cunniff’s City beach komt in ieder geval als geroepen in deze dagen van 90 procent regen en 10 procent vale zonneschijn.
Arthur Verocai - EncoreHet is al weer heel wat jaar geleden dat het debuutalbum van de Braziliaan...
Justin Currie - What is Love For Je bent wethouder van Nijmegen of de zus van John de Mol en je vraagt je...