2007-12-10
Een jaar na het verschijnen van dit album met de provocerende naam Songs for Parents who enjoy drugs, betreedt de singer/songwriter, standup-comedian Hamell on Trial ook het internationale podium met het album. Ed Hamell (on Trial) werkt vanuit New York aan zijn anti-folk of punk-rock, een benaming die hij zelf graag aan de satirische tekstueel uitdagende nummers meegeeft.Songs for parents who enjoy drugs mag dan alweer het negende album zijn, in Nederland is Hamell nog relatief onbekend. Misschien heeft het te maken met de typisch Amerikaanse humor die ik niet begrijp, of misschien is het de eenvoud van de plaat, maar waarom deze release ook over de Amerikaanse grenzen aandacht dient te krijgen blijft voor mij onduidelijk.
Muzikaal gezien is Songs for Parents who enjoy drugs eenvoudig. Dat wil zeggen dat de meeste nummers uit twee of drie herhaalde akkoorden bestaan. Deze akkoorden worden afgewisseld door niet-matchende vage geluiden op 'Appartment #4' of door losse random gekozen pianotonen op ‘Heat’. Tekstueel gezien verhalen de nummers op Songs for parents who enjoy drugs voornamelijk over familierelaties, en dan in het bijzonder Hamell’s band met zijn zoontje. Al in het eerste nummer ‘Inquiring Minds’ gaat het over de manier waarop je als vader tegen je zoontje moet ontkennen dat je als kind drugs hebt gebruikt. In het nummer ‘Values’ horen we het dan driejarige zoontje zogenaamd “praten” (Hamell zet een hoge stem aan) over de oorlog met Irak. Voor 'Wheels pt.1 en 2' mocht het zoontje zelfs echt meezingen. Naast nummers over zijn zoontje staan er ook nummers met een andere invalshoek op de cd. Hamell beschrijft bijvoorbeeld hoe hij met een kater in Miami zit en hoe hij diverse one-night-stands onder invloed van pillen besteelt en auto’s sloopt of hoe hij een filmscript schrijft en alles in het honderd loopt.
Hammell on Trial weet met Songs for Parents who Enjoy Drugs de luisteraar maar matig te vermaken. Veel van de verhalen die Hammell vertelt zijn leuk voor één keer, maar missen de diepere boodschap om veel vaker afgespeeld te worden. Waarschijnlijk zijn de teksten voor het Amerikaanse publiek zeer shockerend door de hoge “fuck”-dichtheid en de expliciete uitspraken over seks, voor Nederlandse begrippen valt het allemaal wel mee. Na zestien doldwaze verhalen over de stoere, gemene, lompe dingen die Hammell doet is het dan ook wel mooi geweest. Terug naar de VS.
The Boss Martians - Pressure in the Sodo The Boss Martians zijn afkomstig uit Seattle. Na het in 2005 verschenen...
The Killers - Sawdust Slechts vijf jaar hebben de heren van The Killers nodig gehad, om uit te...