2007-12-13
Country roads, take me home, to the place i belong; West Virginia. Toen John Denver deze romantische regels opschreef heeft hij vast niet de wereld van Bobaflex (wat een naam) in gedachten gehad. Deze band komt uit Point Pleasant, West Virginia en is opgericht in 1998 door de broers Shaun en Marty Mccoy. Afstammelingen van een familie die in de negentiende eeuw een vete hadden met ene familie Hatfield, waardoor bijna een burgeroorlog ontstond. Dit verklaart misschien de grimmige koppen op de hoesfoto. Bobaflex wordt vaak in het nu-metal hokje gestopt en dan denk je al snel aan Limp bizkit of Linkin park. Maar deze band is echt van een andere orde. Bobaflex is inmiddels aan zijn derde cd toe met als titel: Tales From Dirt Town. En het is geen verkeerde plaat geworden. De soms wat springerige muziek bevat invloeden uit diverse richtingen. Ik hoor gitaarriffs en koortjes die me soms doen denken aan KingsX maar ook het werk van Alice in Chains lijkt een invloed. In sommige van de hak op de tak springende nummers heeft de band ook wel wat weg van System of a Down. Van de hiphop invloeden die op eerdere cd’s nog aanwezig waren hoor je weinig meer terug.
In de scherpe teksten schopt de band tegen alles wat naar onrecht riekt en daar is op zich niets mis mee omdat het niet gemaakt overkomt. Iets wat bij genregenoten nog wel eens voorkomt. De muziek klinkt helemaal niet zo boosaardig als de teksten doen vermoeden. De meeste songs zijn gezegend met een heerlijk meezingbaar refrein. In de band zijn er vier leden die de vocalen voor hun rekening nemen en dat hoor je. Een overwegend rauwe leadzang maar ook mooie koortjes maken er een waar vocaal feest van. De cd opent lekker met ‘Sellout’; een levendig punkachtig nummer met een aanklacht tegen conservatieve platenmaatschappijen. Ook het daaropvolgende nummer ‘Born again’ heeft een onweerstaanbaar refrein. Behalve de puntige gitaarriffs hoor je afwisselend akoestische stukjes en leuke gitaareffecten zoals dat indringende piepje in ‘Goodbye’. Halverwege zakt het niveau iets om aan het eind geweldig af te sluiten met het absolute hoogtepunt van de cd: ‘Home’. Het nummer is slepend, bijna majestueus en bevat een gedenkwaardig refrein. Prachtig!
De productie is wat Spartaans en de gitaren hadden wel wat vetter mogen klinken maar dit is niet storend omdat de songs gewoon prima overeind blijven. Overproductie is toch vaak een trucje om slechte songs te maskeren. Laat je niet tegen houden door de boze hoofden op de foto, en ga kopen die cd. Bobaflex verdient het om door te breken op grote schaal. Dit is gewoon goed! Mij hebben ze overtuigd.
Unsraw - Abel/KeinDe Japanse band Unsraw is opgericht in 2006 en bestaat uit vijf leden,...
Britney Spears - Blackout It’s been a while… I know I shouldn’t have kept you waiting... But I’m here...