Rufus Wainwright - Rufus Does Judy at Carnegie Hall Recensie op Podiuminfo

2008-01-20 Nadat Rufus Wainwright de wervelende cd’s Want One en Want Two uit gebracht had, waren critici het er over eens; de man had zijn magnum opus afgeleverd. Toen Rufus begon aan de opnames van het vorig jaar verschenen Release The Stars (klik hier voor de recensie), was de intentie dan ook om er een sober singer/songwriter album van te maken. Het werd echter een uiterst pompeus werk zonder weerga dat misschien nog wel beter was dan zijn vermeende meesterwerken. Geheel in lijn met het grootse geluid van Release The Stars, is er nu een live cd, die al in 2006 werd opgenomen. Verwacht echter geen live registraties van zijn grooste hits, Rufus koos ervoor om de show van de legendarische Judy Garland uit 1961, in de al even legendarische Carnegie Hall in New York, nummer voor nummer opnieuw tot leven te brengen. Met andere woorden: Rufus Does Judy At Carnegie Hall.

Geheel in stijl trapt de cd af met het typische big-band geluid van het 36 man sterke orkest dat je op dergelijke grote gala-voorstellingen verwacht. Na een kleine vier minuten maakt de hoofdact zijn entree met het nummer ‘When You’re Smiling’. Al snel merk je dat het project hem op het lijf is geschreven. Niet alleen qua zangstijl, maar ook vanwege de begeleiding. Luister bijvoorbeeld naar de finale van ‘Almost Like Being in Love’, groots doch elegant. Maar waar hij op Release The Stars, ook wat meer breekbare nummers had, zo kent het repetroire van Garland er ook een aantal. De eerste daarvan is ‘Do It Again’.

Een nummer van een geheel andere orde is ‘Who Cares?’, een bijzonder jazzy werk. Dat is iets dat we nog niet eerder hoorden. Rufus zelf is ook bijzonder verguld met het nummer. Zo zegt hij, “One of the great things about this show is that there is moments that can sit down and pretend you’re being a jazz musician”. En daar blijft het niet bij, ‘Just You, Just me’ valt mooi in hetzelfde straatje. Dat het nog niet helemaal zijn straatje is, blijkt wel uit zijn problemen met het moment waarop hij moet invallen. Met ‘San Fransisco’ komt er een einde aan deel 1.

Na de traditionele pauze is er een toepasselijke aftrap van deel 2 in de vorm van ‘That’s Entertainment’. Een heel duidelijk verschil tussen de twee cd’s is er overigens niet. Vlotte nummers als ‘Come Rain or Come Shone’ worden afgewisseld met een nummers als ‘You’re Nearer’ en ‘If Love Were All’.

Het voordeel van een beroemde moerder, Martha Wainwright als zijnde de dame in kwestie, is dat deze uitgenodigd kan worden om een nummer te zingen. Dat doet ze dan ook, en hoe. Ze neemt de klassieker ‘Stormy Weather’ voor haar rekening. En daar kunnen we alleen maar gelukkig van worden, wat het weer ook doet. Een andere overbekende klassieker is ‘Over The Rainbow’. Hier horen we alleen Rufus met minimale begeleiding, tot de grande finale natuurlijk. De echte finale is het nummer ‘Chicago’, hoewel op het einde toch nog even het akkoordenschema van ‘Over The Rainbow’ voorbij komt.

Mensen die een hekel hebben aan Rufus Wainwright, wat zeer goed voor te stellen is, zullen in deze cd daar de ultieme bevestiging van zien. Woorden als potsierlijk en grotesk zullen niet van de lucht zijn. Andersom geldt echter precies hetzelfde. Een middenweg is er simpelweg niet voor te stellen. Laat ik nu net tot die laatste categorie behoren. Met andere woorden, deze live registratie is het summum van Rufus Wainwright.

Recensent:Nick Augusteijn Artiest:Rufus Wainwright Label:Geffen