2008-02-04
Een statement maken. De luisteraars bewuster maken van alles wat gaande is in de wereld. Dat lijken de intenties van de muziek die State Radio maakt, specifieker nog: van de songteksten. Zanger Chad Stokes geeft aan vooral het publiek te willen entertainen, en als zij daarbij dan ook nog wat bewuster wordt, is dat mooi meegenomen. De frontman ging als tiener vrijwilligerswerk doen in Zimbabwe, wat hem wakker schudde en inspireerde tot het schrijven van deze songs, hij uit de daardoor ontstane frustraties in zijn songteksten. Bij het beluisteren van dit debuutalbum Year of the Crow voor het eerst, dringen alleen de songteksten door, het instrumentale gedeelte is onsamenhangend en lijkt enkel daar te zijn om de zwaarbeladen teksten te kleuren.De kracht en woede van een band als Rage Against The Machine is duidelijk te herkennen in het geluid van State Radio. De band laat middels de songs merken wat er allemaal mis is in de wereld, waardoor ook zij lichtelijk overkomen als een autoriteit, wat het vervelend maakt naar hen te luisteren. Er gebeuren ook goede en mooie dingen in de wereld, waar zijn de ballads en liefdesliedjes? Wellicht worden die bewaard voor een eventueel volgende album. Onderwerpen als de bloedbaden in Darfur (in ‘Sudan’), de geheime gevangenissen in Guantanamo Bay (in ‘Guantanamo’) en The West Memphis Three - drie mannen die nu dertien jaar vastzitten voor moorden die zij niet gepleegd zouden hebben - (in ‘Unfortunates’). Er is niets mis mee om muziek als medium te gebruiken om een statement te maken, maar op Year of the Crow is het wat veel. Het album straalt anti Bush, anti CIA, anti overheden en anti oorlog uit. Tegen vervulling, racisme, het feit dat land persoonlijk bezit is. Dit maakt de drie mannen van State Radio stiekem wat agressievere, eigentijdse hippies.
Naast gitaar, bas en drums maakt de band gebruik van trombone, orgel, piano en cello, wat de muziek wat afwisselender maakt dan gemiddeld. De zang klinkt op vrijwel alle songs hol, alsof het bij de achtergrond hoort. De wat stoterige manier waarop de muziek in elkaar steekt straalt protest uit. De song ‘CIA’ bevindt zich richting ska en reggae. Voor ‘Fight no more’ geld hetzelfde, maar dan gemengd met een ballad. ‘The story of Benjamin Darling Part I’ is een wat gevoeliger song, waarop mooier en melodieuzer gezongen wordt en waar het instrumentale gedeelte ook belangrijk is. ‘Unfortunates’ steekt goed in elkaar en klinkt toegankelijk, de zang blijft echter wat vreemd. De afsluiter van het album is symbolisch het energieke ‘Fall of the American Empire’. Laat je niet afschrikken door het hoge ‘ik protesteer’ gehalte van de muziek, pas nadat het album meerdere malen beluisterd is, dringt tot je door dat de muziek meer bijdraagt dan op het eerste gehoor lijkt.
Voicst - A Tale of two Devils "Two devils staat voor het gevoel hebben dat je met ogen open verkeerde...
Danko Jones - Never Too Loud In eerste instantie was het niet eens de bedoeling dat de band Danko Jones...