Het album valt op door zijn diversiteit. Opener ‘Lionkiller’ kan nog door voor psychedelische seventies rock, maar verderop klinken gestileerde pop en lichte country invloeden door. Eigenlijk is de opener in dit geval niet zo handig gekozen. ‘Lionkiller’ wil namelijk maar niet beklijven, mede omdat het een refrein mist dat blijft hangen. Met zijn repeterende riff en stug doorbeukende drum zet de song je bovendien op het totaal verkeerde been. En dat is zonde, want op het album staan een aantal erg mooie liedjes. Sommige hiervan, waaronder ‘That’s that’, zijn zelfs geknipt voor de radio.
Een mooi voorbeeld van de vakbekwaamheid van Cass McCombs is ook ‘Deseret’. Zwaar leunend op een sixties gevoel met mooie harmonieën kruipt het liedje al snel onder je huid. Sowieso lijken de sixties een belangrijke inspiratiebron voor deze man. Ook bij de lang uitgesponnen afsluiter ‘Wheel of fortune’ bekruipt mij namelijk een waar sixties gevoel. Een naam die mij een aantal keer bij beluistering van het album te binnen schoot was niet voor niets The Beach Boys. Maar ook namen als Pink Floyd en Alan Parsons komen af en toe bovendrijven.
Laat je dus niet misleiden door de vrij eenvormige openingstrack. Cass McCombs heeft met Dropping the writ namelijk een album afgeleverd dat het absoluut verdient om gehoord te worden.
Tiles - Fly PaperHet label Inside Out staat garant voor kwaliteits progrock en dat geldt ook...
These New Puritans - Beat Pyramid These New Puritans schijnt te bestaan uit 3 jochies en een jonge meid van...