2008-02-19
The Mars Volta is de band die in een grote hype rondom debuutalbum De-loused in the Comatorium doorbrak in het alternatieve circuit. Na de hype verdween de band weer een beetje naar de achtergrond, als een band voor een kleine groep audiofielen die het experimentele karakter wel konden uitstaan voor langer dan de duur van één nummer. Sommigen beweerden dat het na De-loused eigenlijk alleen nog maar bergafwaarts leek te gaan, terwijl de jongens zelf vonden dat het juist beter werd. Fans wilden een tweede De-loused, terwijl de band juist experimenteler wilde zijn: de extremen nog meer zoekend. Het gevolg is dat TMV nog steeds in extremen werkt en een geheel nieuwe draai aan muziek weet te geven: Extreem technisch spelen, extreem veel loopjes toevoegen, extreem hoog zingen, extreem onbegrijpelijke teksten en door al deze elementen samen daardoor ook wel extreem pretentieus. Een gevaarlijke positie, omdat de kritiek daardoor ook kan uiteenlopen van extreem negatief (“wat een takkeherrie”) tot extreem positief (“een streling voor de oren”). The Bedlam in Goliath is zeker het beste album na De-loused en neigt hiermee toch naar ‘extreem positief’. Er zijn vele redenen hiervoor aan te voeren:
Cedric is beter gaan zingen; de instrumenten van de band zijn gelaagder van opbouw en lijken daardoor meer samen te spelen dan tegen elkaar; RHCP-gitarist John Frusciante speelt vrijwel alle gitaarstukken op de cd; drummer Jon Theodore is vervangen voor duizendpootdrummer Thomas Pridgens; er is goed onderscheid te maken in de kwaliteit van de losse nummers (mindere en betere nummers); het album is net wat minder complex en daardoor toegankelijker; en last but nog least klinkt The Bedlam in Goliath vernieuwend. Aan de andere kant blijft staan dat TMV vergelijkbaar is met muzikale drugs. Iedere minuut, nee, iedere seconde op The Bedlam in Goliath is volgestampt tot de nok. De band lijkt achtervolgd te worden door een horde losgeslagen beesten. Als het een lp was geweest zouden ze thuis gezegd hebben: “Volgens mij staat hij nu op 45-toeren”. Het ongeoefende oor moet hieraan wennen.
De aftrap ‘Aberinkula’ weet direct te boeien. Om de De-loused-link te maken doet het niet onder voor de ‘Son et lumiere’-‘Inertiatic ESP’ opening. Aan het eind van het nummer worden we langzaam meegezogen in oosterlijke sferen en belanden uiteindelijk bij het knallende ‘Metatron’, waarbij de zin “Maybe I break down” opgenomen is over akkoorden die neer lijken te vallen en als een bergetappe door de hoogtepunten heenfiets. Het wat mindere ‘Ilyena’, met starwars-stemmetjes en lichtelijk irritante opzet leidt je verder tot ‘Wax Simulacra’, een ander slecht in woorden te vatten hoogtepunt, naar ‘Goliath’ , de Mount Everest onder de nummers. Opvallend is de nog natuurlijkere manier waarmee de overgangen tussen passages gebracht worden. Daarnaast valt op dat de bassist een wat prominentere rol mag spelen in de ritmesectie. The Bedlam in Goliath is een album dat zeker de moeite waard is om te kopen. TMV krijgt het voor elkaar om vorige ruimtereizen te overstijgen.
The Heavens Devils - Kings and KillersAls band laat je je vaak inspireren door je helden. Soms een beetje en soms...
Mr. Love and the Stallions - Cruel art of Gossip Ik heb al regelmatig in mijn recensies geschreven dat er veel talent in...