2008-02-23
Nadat vorig oud-Jayhawks frontman Mark Olson zijn eerste echte soloalbum uitbracht, het zeer aangename Salvation Blues (klik hier voor de recensie), is het nu de beurt aan Gary Louris. Vagabonds is zijn solodebuut en wederom wordt duidelijk waarom The Jayhawks altijd zo’n fijne band is geweest. Ook Gary Louris toont aan dat hij op eigen benen een bovengemiddelde songwriter is. Vagabonds is ingetogen, soms melancholisch en altijd bijzonder smaakvol. Het kader wordt door Louris vrij breed gehouden en het gaat zo nu en dan ook meer de popkant uit, in ieder geval meer dan op Olson’s solodebuut.Het belangrijkste verschil met zijn oude schrijfmaatje Olson zit hem in de schijnbaar verschillende belevingswerelden van de twee. Waar Olson op Salvation Blues vooral verhaalde over zijn loodzware afgelopen jaren en zijn nieuwe zoektocht naar geluk, zijn de teksten van Louris meer algemeen en ook meer oppervlakkig zo dient de eerlijkheid te zeggen. Louris is minder een gekwelde songwriter, dit werd ook al duidelijk toen Olson The Jayhawks verliet en Louris het stokje overnam. Zowel qua thematiek als muziek konden The Jayhawks vanaf dan minder in de typische roots/country hoek geplaatst worden.
Voor Vagabonds riep Louris de hulp in van Black Crowes frontman Chris Robinson, die in de titeltrack ook nog deel uitmaakt van een achtergrondkoortje. Deze titeltrack is ook meteen het prijsnummer van het album. Dit nummer vat perfect samen waar Louris voor staat. Meeslepend, gedoseerde opbouw en toch groots, een popachtig refrein en een flinke walm van melancholie. Het is hiermee ook de meest groteske track van het album, met name gevoed door het koor. Een enkele keer nijgt een nummer naar de zoetgevooisde en middle-of-the-road countryrock a la The Eagles, bijvoorbeeld op ‘We’ll Get By’. Dit zijn niet de sterkte momenten van het album, maar gelukkig blijven deze momenten ook beperkt.
Na de titeltrack heeft Louris nog een fantastisch slotstuk in petto, met de ingetogen nummers ‘D.C. Blues’ en afsluiter ‘Meandering’. Dromerig en Louris vocaal op zijn best. Op een enkel minder nummer na, is het toch volop genieten geblazen op dit solodebuut van Louris. De muzikaliteit en goede smaak druipt van het album af en wat Vagabonds vooral zo sterk maakt is de tijdloosheid. Het mag dan wat minder roots klinken dan dat The Jayhawks en ook Mark Olson solo deden, het is bij vlagen wel gedurfder en spannender wat Louris laat horen. ‘I Wanna Get High’ is zo’n nummer, dat een onderhuidse spanning bezit en dat soms zelfs een beklemmend gevoel oproept. Al met al is Vagabonds een hele fijne plaat die een groot en verschillend publiek zou kunnen aanspreken.
Jes - Into the Dawn Jes is Jes Brieden, een jonge zangeres/songwriter/producer die vandaag de...
Joan Osborne - Breakfast in Bed De naam Joan Osborne zal bij de meeste mensen altijd verbonden blijven met...