2008-03-11
Adam Green, 26 jaren jong, ontwikkelde in no-time een zware Sinatra en Jim Morrison-achtige stem, die hij inzette om anti-folk gemixt met indie pop voorzien van willekeurige absurdistische teksten te creëren. Zijn grootste wapenfeit is misschien wel de legendarische cultklassieker ‘Jessica Simpson’. Mee te blèren op ieder indie-feestje. Naast een grote schare “indie-fans” heeft Adam Green ook behoorlijke vijanden gecreëerd door op een beetje pretentieuze manier muziek te maken. In ieder geval wordt op Sixes and Sevens dit prententieuze karakter ondersteund door een gedrevenheid die niet van de lucht is, zo is er ruimte voor maar liefst twintig (!) nummers in een scala aan genres.‘To be in Sixes and Sevens’ heeft in het Engels weinig te maken met het becijferen van dingen, maar duidt op het verkeren in een verwarde staat. In een verwarde staat verkeren is Adam Green wel toe te schrijven, gezien de zinnen die hij op dit album uit: “courageous dufus by design / blankets filled with iodine…tropical island” of “hepatitis got me of my guard”. Genreoverschrijdend is het album ook te noemen: Als een Julian Cassablancas van de Strokes zingt Green ‘Festival Song’, als 50s coryfee worden ‘Tropical Island’ en ‘Twee Twee Dee’ gebracht, 60s motown horen we op single ‘Morning After Midnight’, country op ‘You Get So Lucky’ en ‘Drowning Head First’, om weer terug te keren bij de 60s in ‘Rich Kids’.
Het belangrijkste wat hieruit blijkt is de niet-genre-gebondenheid van Green. Laat Green een metalnummer maken en hij zal zijn absurdisme op een originele wijze er in verwerken. Juist om deze reden is het zo jammer dat het album zo groot is geworden. Ambitie is goed, maar 20x Adam Green is te veel van het goede. Green zou meer de rol van ‘verstoorder’ op zich moeten nemen door zich te focussen op enkele absurdistische nummers en de middelmaat te ontwijken. Op dit album doet hij dat zeker niet. Omdat de nummers onderling ook weinig verband houden is de noodzaak van zoveel nummers ook niet aanwezig.
Wel is op Sixes and Sevens te horen dat Green gegroeid is. We horen een grotere diversiteit aan uiteenlopende instrumenten, Green kan duidelijkere nuances in zijn stem leggen en het geheel klinkt goed aanhoorbaar ook al maakt Green niet jouw favoriete muziek. Mijn persoonlijke favoriet is het belachelijke ‘Broadcast Beach’ dat de meest absurde taferelen omschrijft in een op het eerste gehoor normaal klinkend nummer. Ook single ‘Morning after Midnight’ steekt goed in elkaar, maar laat ook horen dat Green meer in zijn mars heeft.
Green is op zijn sterkst te horen in zijn eigen absurdistische wereld met boude teksten.
Sixes & Sevens bevat voldoende van deze tracks, maar overstijgt als geheel niet de zesjes-en-zevens-cultuur.
Rocky Votolato - The Brag & CussEen eerste aanzetje voor de nummers van zijn nieuwe album, schreef Rocky...
Morcheeba - Dive Deep In de schaduw van grootheden als Massive Attack, Portishead en Tricky tast...