Het debuutalbum van de heren laat zich dan ook beluisteren als een rondreis door hun bijzondere wereld. De ene keer ingevuld met de standaard gitaar-bas-drums instrumentatie, dan weer met voornamelijk elektronica. Het ene moment vrij catchy, het andere moment slepend en vol melancholie. Het zorgt ervoor dat je geboeid blijft luisteren, en dat er iedere keer weer andere invloeden bij je naar boven borrelen. Namen die mij te binnen schoten bij beluistering van dit album waren o.a. Grandaddy, Coparck, Swell, Sparklehorse en een vleugje Band of Horses. En op een of andere manier ook Hallo Venray, maar dan wel ten tijde van hun prachtalbum The more I laugh, the hornier Due gets.
Allemaal eigenzinnige bands die in staat zijn (of, in het geval van Grandaddy, waren) om akelig goede popliedjes te schrijven. Akelig goed, omdat ze onder je huid weten te kruipen zonder dat je er soms erg in hebt. En waarvan je sommige vrienden maar niet duidelijk kan maken wat er nou precies zo goed aan is. Maar dat het goed is, is jou in ieder geval overduidelijk. En daar gaat het om.
“The purity we need is so polite, beauty sleeps, but not tonight” klinkt er in het machtig mooi afsluitende ‘The great white’. Echt om stil van te worden, zo mooi.
Orange Glow heeft een debuutalbum afgeleverd dat veel luisterbeurten nodig heeft om volledig bij je in te dalen. Maar als je jezelf die tijd gunt (en doe dat vooral!), dan zal het je aan je reet roesten of het nou eindelijk eens voorjaar gaat worden. Zolang je dit album binnen handbereik hebt, is het binnen ook prima vertoeven.
Nederland is met Orange Glow een prachtige band rijker. Ga dit horen!
Krafty Kutz - A Personal Collection for After Hours GroovingWanneer je aan een DJ wedstrijd meedoet zonder ooit eerder te hebben gedraaid...
Idaho - The Forbidden EP In 1997 bracht Idaho The Forbidden EP uit en het jaar daarop verscheen...