Vrijwel direct na de eerste tonen herken je flarden van de sound van Death Cab for Cutie. Dit komt deels ook zeker door de wat hese, breekbare stem van Walla, die gelijkenissen vertoont met Death Cab frontman Ben Gibbard. Maar de songs zelf zitten zeker ook in dezelfde indiehoek als met name het oudere Death Cab werk. Goed nieuws dus voor degenen die zijn afgehaakt na het vrij gladde (maar toch tranentrekkend mooie) laatste album Plans van die band.
Het is moeilijk om echte favorieten aan te wijzen op het album. Op het ene moment zou dat het stevige maar o zo toegankelijke ‘Geometry & C.’ kunnen zijn. Maar afhankelijk van de gemoedstoestand wil het prachtig uitgesponnen ‘It’s unsustainable’ ook nog wel eens een gooi doen naar de titel van beste song van het album. Of zou het toch het broeierige St. Modesto zijn dat uiteindelijk met die titel aan de haal gaat?
Eigenlijk doet het er niet echt toe. Chris Walla heeft met Field manual een debuutalbum afgeleverd dat er zeer zeker mag wezen. En dat het daarnaast ook voor even de honger stilt naar nieuw werk van Death Cab for Cutie is mooi meegenomen. En het zegt bovendien iets over de kwaliteit van dit album.
Motorcity Brags - Ten Arrogant TalesDeze cd valt niet serieus te nemen. Achterop de hoes staan drie té fout...
The Nephew Brothers - Independent Gospel Sounds Het klinkt natuurlijk zo Amerikaans als maar zijn kan: The Nephew Brothers...