Laat ik proberen te omschrijven wat je precies hoort op het moment dat je de cd aanzet:
Je hoort sloom aangeslagen reverb-akkoorden overstemd door heen-en-terug-loopjes op de basgitaar, langzaam drumstel en lijzig gezang van Jason Simon, hoofdzanger van de band. Dit alles op een trage, lome wijze. Sommige nummers langer dan 5 minuten, maar de meeste netjes rond de 4. Af en toe verzandt het geheel in een schijnbaar eindeloze gitaarintermezzo, zoals op ‘Ain’t Got Nothing’ gebeurt, maar toch valt het over het algemeen wel mee en maakt de technische achtergrond van de band veel goed tijdens de solo’s.
Wat nieuw onder de zon is ten opzichte van de vorige albums is het toevoegen van rustigere nummers zonder de zwaar aangeslagen gitaar en basakkoorden. ‘Down Here’, een bijna akoestisch nummer, is hier een voorbeeld van. Wat mij betreft had Dead Meadow zich kunnen beperken tot het eerdere werk, aangezien de slepende stem van Jason toch behoorlijk ziekelijk klinkt in een andere context dan een slepend stonernummer.
Wat verder opvallend te noemen valt, is de progressie die geleidelijk door het album heen te horen is. Zijn de eerste nummers nog vrij monotoon van aard, de latere nummers op de cd worden een stuk melodischer. Dit is ook het meest opvallende verschil tussen het eerdere werk van de band en deze cd: de destructieve aard lijkt vervangen door een luchtiger, melodischer karakter. Hoogtepunt is het stevig opgebouwde ‘What needs must be’ en komt toch het dichtst in de buurt van de vorige albums van de band.
Dead Meadow dendert door.
Joe Jackson - Rain Joe Jackson is een icoon uit de hedendaagse popmuziek die zijn sporen al...
Michael Jackson - Thriller 25 Door alle negatieve publiciteit van de afgelopen jaren, zou je haast vergeten...