2008-05-09
4Y-D. De naam van deze band slaat op de eindletters van de voornamen van de oorspronkelijke bandleden. Vier namen eindigen op een ‘Y’, één naam eindigde op een D. Ondertussen is die D een Thijs geworden, Romy, Leroy, Joey en Jeffrey zijn er nog steeds. 4Y-D, een vijftal jonge muzikanten uit Etten-Leur, was oorspronkelijk een coverband, maar toen zangeres Romy Uitdehaag zelf een keer een nummer schreef, besloot de band te gaan bouwen aan een eigen repertoire. Tijdens optredens wordt het eigen repertoire nog altijd aangevuld met covers, maar ondertussen waren er genoeg nummers om een eigen plaat op te nemen, Perfect Contradictions.
Waar die Perfect Contradictions precies op slaan, is niet helemaal duidelijk. De muziek van 4Y-D is een redelijk voor de hand liggende mengeling van rock, pop en een beetje funk. De eerste nummers van het album kabbelen zo een beetje voort, pas bij ‘Lovelights’ wordt het opvallend genoeg wat spannender. Opvallend genoeg, aangezien dit nummer niet is geschreven door zangeres Romy Uitdehaag, maar door Jeffrey Bollebakker, de bassist van de band. Er ligt dan ook wat meer nadruk op de baspartij en op de funkinvloeden in de muziek. Dit resulteert in een nummer dat tegelijkertijd wat swingender als wat stoerder is dan de voorafgaande nummers. Opvallend is dat de zang hier wat minder de hoogte in gaat, zoals bijvoorbeeld in het volgende nummer, de pianoballade ‘Before’.
Muzikaal gezien is 4Y-D vooral erg keurig. De ruwe randjes zijn waarschijnlijk netjes weggemixt in de studio. Wat overblijft klinkt daardoor soms wat bedacht. Dat we hier te maken hebben met uitstekende muzikanten en een zangeres die veel kanten op kan met haar stem, moge duidelijk zijn. Het is nu een kwestie van meer lef tonen, zodat de muziek wat meer karakter krijgt. Veel nummers hebben een prima basis, maar zouden wat verder uitgebouwd moeten worden.
De laatste twee nummers van het album, ‘Mirror image’ en ‘Intimate’, tonen al wat tekenen van de benodigde lef. Balanceert de rest van het album wat heen en weer tussen een minder sterke Anouk en Jewel, hier komt ook Sia even om de hoek gluren. Het toevoegen van strijkers is soms wat risicovol, aangezien dit de muziek ook wat jankerig kan maken; hier pakt het goed uit en zorgt het voor net dat beetje extra.
Horen we op Perfect Contradictions tegenstellingen? Wanneer je een pianoballade en de iets stevigere pop als twee uitersten beschouwt wel. Voorlopig horen we vooral een band die de potentie heeft om flink te groeien, maar nu nog niet bijster spannend klinkt.
Jaya The Cat - Late Night TransmissionsMet een levendige muziekscene, waar in de loop der jaren bands als Dropkick...
Allison Moorer - Mockingbird Hoewel country een van de grootste genres in Amerika is loopt Nederland niet...