2008-03-23
Het Amerikaanse duo Jucifer bestaat al sinds 1993 en wordt gevormd door Edgar Livengood en Amber Valentine. Behalve dat zij in de band samenwerken zijn ze ook elkaars levensgezel. De vergelijking met White Stripes is dan al snel gemaakt. Alleen bij Jucifer is de mannelijke helft de drummer en de vrouwelijk helft zangeres en gitariste. En zij hebben nog steeds een relatie! De muziek is soms behoorlijk rauw en afwisseling staat hoog in het vaandel. Het nieuwe album L’autrichienne is al hun vijfde album en het tweede op Relapse Records. Men zegt invloeden te halen uit een heel rijtje uiteenlopende bands en artiesten. Zelf houd ik het op een kruising van Nirvana, L7, Lush, My Dying Bride en Slayer. Dat lijkt bijna onmogelijk, maar niet bij Jucifer.Bij Jucifer draait het dus om het scherpe randje en men gebruikt daarbij een mengelmoes van stijlen. Zo luister je naar een Nirvana achtige punksong om vervolgens een semi-ballad met minimale begeleiding voorgeschoteld te krijgen. Ben je dan bijna in slaap gesukkeld, word je ruw wakker geschud door een Slayeriaans Thrashnummer van een halve minuut. Niets lijkt het duo teveel. Daardoor is het album in zijn geheel best wel extreem en vergt heel wat inlevingsvermogen. Niet in het minst door zijn lange duur van 71 minuten. Op het album staan maar liefst 21 nummers. Ik denk dat men er beter aan had gedaan om de beste nummers uit te zoeken en daar een sterke cd van een minuut of 40 van te maken. Het zijn toch vooral de nummers met kop en staart die de kar trekken. Er zitten nu nog wel een paar langdradige werkjes tussen. Hierdoor verslapt de aandacht soms wat. Gelukkig is er nog genoeg moois te beleven. Tegen het eind zit het beste nummer: ‘Window (where the sea falls forever)’. Mevrouw Valentine zingt en speelt hier de sterren van de hemel in een heus punkpop nummer.
De zang is overigens toch wel een sterk punt van de cd. Echt alle registers worden open getrokken en Amber Valentine klinkt soms als een schattig lief engeltje en dan weer als een hele boze heks. Daarbij wordt soms ook in het Frans gezongen. Andere hoogtepunten zijn het vrij rustige titelnummer met ingetogen zang en de vette rocker ‘Behind every great man’.
Hoewel het duo soms als lo-fi wordt gepresenteerd is het geluid toch redelijk goed. Het klinkt voller dan je zou verwachten. L’autrichienne is een avontuurlijk en behoorlijk gedurfd album geworden. Voor de rocker die alles al eens gehoord heeft is deze cd het proberen waard. Overigens schijnt deze cd als dubbelalbum uit te komen.
Atomic Bees - Start BreathingProducer, componist en arrangeur Diego Leanza en zanger en tekstschrijver...
Heidevolk - Walhalla Wacht Folk metal valt hier thuis in het zelfde rijtje als Coca Cola zonder prik,...