2008-03-31
Wanneer een zanger of zangeres van een gevestigde band een soloalbum uitbrengt houd ik altijd mijn hart vast. Het is voor de persoon in kwestie dan wel fijn om zijn creatieve ei kwijt te kunnen, maar meestal is het resultaat een klasse minder dan de muziek van de band waar men uitkomt. Met dit gevoel start ik dan ook de cd Praises to the war machine van Warrel Dane, in het dagelijks leven zanger van Nevermore. Al heel snel blijkt dat ik in het geval van Warrel Dane ongelijk heb. Zijn eerste solo is er één van uitzonderlijke klasse. Hij heeft daarvoor dan ook de hulp ingeroepen van Peter Wichers (ex-Soilwork). Bij de opname van de laatste Nevermore cd ontmoetten zij elkaar en er werden plannen gesmeed. Samen zijn zij verantwoordelijk voor de songs en Wichers speelt gitaar en bas en tekent ook voor de productie. Verder is de hulp ingeroepen van drummer Dirk Verbeuren (Soilwork) en gitarist Matt Wicklund (ex-Himsa). Met deze hulp lijkt het bijna onmogelijk om een slechte cd te maken.
Waar Nevermore over het algemeen vrij pittige en snelle metal brengt is de cd van Warrel Dane toch behoorlijk afwijkend. Er zit veel dynamiek in de over het algemeen trage en soms vrij rustige songs. Er is vooral vermeden om als Nevermore te klinken. Blijkbaar vond Dane het heerlijk om even uit het keurslijf van Nevermore te ontsnappen en alle facetten van zijn stem in de strijd gooien. En dat hij een fantastische zanger is wisten we al, maar wat hij hier presteert is weergaloos. Zij stem gebruikt hij vooral rustiger dan bij Nevermore en hij lijkt daarbij soms op Geoff Tate (Queensryche). Ondanks dat de cd rustiger klinkt is het zeker geen softe cd geworden. Het klink allemaal heel dynamisch en soms wat duister. Tekstueel haalt Dane inspiratie uit al het onrecht om hem heen en soms uit zijn eigen leven. Niet altijd een heel prettig leven getuige de tekst van het emotionele ‘Brother’.
Het gitaarwerk van Wichers en Wicklund is uitzonderlijk mooi en gevarieerd. Andere hoogtepunten zijn het prachtige ’Lucretia My reflection’ en ‘This old land’. Eigenlijk is elk nummer van constant hoge kwaliteit. Voor Nevermore fans is dit verplichte kost en ook Queensryche en Pain of Salvation liefhebbers zullen dit kunnen waarderen. Voor dit soort plaatjes kunnen ze mij midden in de nacht wakker maken.
Trip Fontaine - Dinosaurs in Rocketships Trip Fontaine is bij sommige lezers waarschijnlijk bekend uit het boek, of...
The Coal Porters - Turn The Water On, boy! Alt. Country kenden we al in vele gedaantes. Alt. Bluegrass is nieuw en is...