De plaat opent heel erg zoet met ‘The Howl’. Een akoestische gitaar en meerstemmige zang vullen de huiskamer. Dit zet echter niet de toon voor het vervolg. Na de korte intro volgt ‘Astronaut’. Vrij eentonige kortaf gitaarrifjes en panisch geschreeuw blazen ineens uit de speakers. ‘Rio, How Nice..’ begint heel rustig, maar ook daar is het al vrij snel de progressive of noise achtige sound dat overheerst. Dit laatste is tevens de toon bij de instrumental track ‘Cachacha’.
Met dat je denkt dat het allemaal teveel wordt, schakelt de band drie versnellingen terug. ‘Failures of Repute’ is een heel erg rustige en subtiele track. Even dreig je weg te dommelen in een oase van rust, maar dan kickt er een pure emo track in. ‘Shine On You Crazy Liaison’ is één van de coolste nummers van de plaat. Ook tussen ‘Moon Balloon’ en ‘Echolalia’ zit weer een wereld van verschil. Van erg rustig naar vrij chaotisch en stevig. Dit is eigenlijk de hele plaat lang het geval. Trip Fontaine zoekt uitersten.
De album bevat in totaal twaalf nummers. Het laatste is een bonustrack en staat niet op het psychedelisch ogende artwork. Voor een geconcentreerde luistersessie is de plaat niet geschikt. Daarvoor zijn met name de chaotische nummers gewoonweg te chaotisch en daar word je er horendol van. Afwisseling gaat normaal gesproken de eentonigheid tegen. De afwisseling tussen twee uitersten op deze plaat is echter te beperkt, waardoor er wel degelijk eentonigheid op de loer ligt. Zet je de plaat op de achtergrond aan en ga je ergens anders mee bezig, dan is dit een prima plaatje.
Fidget - Ashes & Dust“Ashes to ashes, dust to dust” zijn de legendarische woorden die in Engeland...
Warrel Dane - Praises to the WarMachine Wanneer een zanger of zangeres van een gevestigde band een soloalbum...