2008-03-08
Ze brachten al vele festivalweides, tenten en popzalen in beweging en vestigden hun naam in het alternatieve circuit. In dat circuit beleeft volksmuziek sowieso al hoogtijdagen. Nadat de Ierse folk door bands als Flogging Molly en Dropkick Murphy’s in een punkjasje werd gestopt en zodoende een breder en ook jonger publiek bereikt werd, is het de laatste paar jaar vooral de beurt aan de Balkan muziek, die in allerlei versies de festivals en zalen verovert. Flogging Molly gaat gewoon onverschrokken verder en brengt met het nieuwe Float zelfs het voorlopige hoogtepunt in hun carrière. Misschien wat minder punk, zeker wat meer folk, maar bovenal weet Flogging Molly een album lang te boeien, zonder dat je iedere keer verlangt naar een deinende massa.Nu is er ook weer niet zo heel veel veranderd aan het beproefde concept, het instrumentarium is hetzelfde gebleven, de viool wordt misschien wat vaker van stal gehaald en de accordeon is wat belangrijker gemaakt in vergelijking met de banjo, maar dat zijn de details. Waar het toch wel verschilt wat betreft voorgangers is dat men minder nadrukkelijk op zoek is gegaan naar die ultieme feestnummers, waarbij de handen automatisch de lucht in gaan en het publiek weer om het hardst zal schreeuwen. Zo is ‘Punch Drunk Grinning Soul’ stevig, maar minder eenvormig en complexer dan we gewend zijn van Flogging Molly. Het is bezwerend en bijna dramatisch en wordt gelaagd opgebouwd. Het resultaat is buitengewoon geslaagd.
Voorman Dave King, geboren Ier, woonde jarenlang in Amerika, maar keerde twee jaar geleden toch terug naar zijn geboortegrond, waar ook Float werd opgenomen en dat is terug te horen. ‘Us Of Lesser Gods’ is een echt folknummer, waarin King zingt: ”But those of us, those of us, who forget where we’re from, create now this hell where no devil could spawn. Take me back, take me back, to the way life used to be”. Een mijmerende en melancholische King die meer dan eens bewijst op Float een zeer bekwame tekstschrijver te zijn, die zijn band Flogging Molly meeneemt naar een volgend level. Float is in alles een meer volwassen album geworden.
Float begint nog enigszins volgens het beproefde recept. ‘Requiem For A Dying Song’ en ook ‘Paddy’s Lament’ zijn vrij standaard Flogging Molly songs die vertrouwd klinken. Daarna is het voor de eerste keer helemaal raak. Wat volgt is de titelsong en absolute prijsnummer van het album. Nu bevatte de albums van Flogging Molly altijd wel een rustpunt in de vorm van een mooie ballad, maar ‘Float’ gaat verder dan dat. King klinkt bezeten, getergd en het nummer wordt langzaam naar grootste hoogten gestuwd. Hiermee is het misschien wel het mooiste nummer dat King ooit schreef, melancholisch, smaakvol opgebouwd en verslavend goed. Flogging Molly is een volwassen band die staat als een huis en met Float meer dan eens bewijst dat het het niveau van oppervlakkige folkpunk al lang ontstegen is.
We Start Fires - We Start FiresHet kwartet van We Start Fires kwam reeds in 2002 voor het eerst bij...
Fidget - Ashes & Dust “Ashes to ashes, dust to dust” zijn de legendarische woorden die in Engeland...